Blogposts

Blog

Geplaatst op zondag 04 september 2022 @ 00:03 door Travelboy , 1928 keer bekeken

Eindelijk kon er weer een Amsterdam Pride gevierd worden; het werd een zonovergoten botenparade met deze maand een half miljoen bezoekers. Een feest voor iedereen, zo leek het. Maar is het dat wel?

 

Activistische groepen uitten kritiek op de Pride: de botenparade is te commercieel, er is te weinig aandacht voor transgender en intersekse personen, te weinig ruimte voor mensen van kleur en hun strijd tegen racisme. In het FD waarschuwde Boris Dittrich dat we bedrijven die een integer inclusiviteitsbeleid voeren niet op één hoop moeten vegen met organisaties die opportunistisch de regenboogvlag hijsen. Maar de slag om het hart van de lhbti-gemeenschap voltrekt zich verder buiten het zicht van de meeste FD-lezers. Toch is de eenheid van onze gemeenschap relevanter voor onze samenleving als geheel dan je misschien zou denken.

 

Pride 2022, een goede graadmeter, was inclusiever dan voorheen. De Pride Walk werd gehost door activisten van kleur, onder wie veel trans personen. Maar de stappen richting inclusie gaan niet van harte. Pride-directeur Lucien Spee legde een bommetje onder deze ogenschijnlijke vooruitgang door in NRC te zeggen: 'Ga met vier trans-organisaties om tafel zitten, en die hakken elkaar de pan in.' Hij noemt critici van de Pride 'mensen die witte mannen haten'. Zijn dedain voor gemarginaliseerde groepen voelde bepaald niet inclusief, maar polariserend. Op hun beurt reageerden die groepen met een fel statement, en erkenden zij de stappen vooruit nauwelijks.

 

Dat is jammer, en niet alleen voor lhbti'ers. De Nederlandse lhbti-gemeenschap is een krachtige, creatieve, intelligente beweging die al meer dan zeventig jaar samen strijdt voor gelijke rechten en acceptatie. De kracht van deze beweging is ook juist het talent om te verbinden, vanuit empathie en solidariteit. Dat is een sterk tegengif tegen polarisering in de samenleving.

 

Denk aan de vele lesbiennes die zich opwierpen als buddy voor homo’s met aids in de jaren 80, terwijl lesbiennes zelden aids krijgen. Aan trans personen die in de jaren 00 werden opgenomen in de groep – terwijl homo’s en lesbiennes geen transitie doormaken en trans personen niet altijd homo of lesbisch zijn. Doordat lesbiennes, homo’s, biseksuelen, trans- en intersekse-personen weten hoe het is om zich in bepaalde contexten in de marge te bevinden, kunnen zij zich makkelijker inleven wanneer ándere groepen gemarginaliseerd worden.

 

‘In een tijd dat polarisatie hoogtij viert, is een beweging die dwars door de samenleving mensen met elkaar verbindt onmisbaar’


De lhbti-beweging heeft dus een enorm bindend en emanciperend vermogen. Er is geen beweging die zo divers en kleurrijk is, en toch een dwarsdoorsnede van de maatschappij. Van de rijke Zuidas-homo naar de Nijmeegse wandel-lesbo en de Surinaamse trans vrouw in de Bijlmer. In een tijd dat polarisatie hoogtij viert en iedereen zich verder terugtrekt in zijn eigen bubbel, is een beweging die dwars door de samenleving mensen met elkaar verbindt onmisbaar. En dat lhbti’s tijdens de Pride hun kleurrijke, uitdagende en verbindende wereld delen met de rest van de samenleving en een wereld creëren waar nét even iets meer mogelijk is, laat des te meer zien waarom paradijsvogels nodig zijn.

 

Laat de lhbti-beweging deze rol met trots uitdragen. Discussies mogen er zijn en laat deze leiden tot vooruitgang, door ruimte te creëren voor de groepen die anders zijn dan wijzelf. Onze opdracht is te belangrijk om ons uit elkaar te laten spelen. De veelheid aan perspectieven, kleuren en meningen is onze kracht. Zo kunnen de paradijsvogels ook het paradijs een stukje dichterbij brengen.

 

Nori Spauwen is politiek filosoof en oprichter van Embassy of Change.

 

bron: https://fd.nl


Reacties

Er zijn nog geen reacties geplaatst.

Plaats een reactie

Je moet ingelogd zijn om een reactie te mogen plaatsen. Klik hier om in te loggen.