Gay Vrienden Club

,,Ik kan niet op straat lopen zonder ‘kankerhomo’ te horen,” zegt Jasper Elbers (15) – een roze zonnebrilletje in hartjesvorm op de neus – schouderophalend. Hij staat op de wachtlijst voor zijn transitie. ,,Op school zijn allemaal ‘acceptatielessen’ waarin verteld wordt dat het normaal is om transgender te zijn, maar mijn klasgenoten blijven denken wat ze denken.”

Steeds meer lhbti’ers voelen zich onveilig in Nederland. Dat bleek uit het recente jaarlijkse Pride-onderzoek van EenVandaag. Een meerderheid van hen ziet meer negatief gedrag dan voorheen. De jongeren op de Paradijsvogel, de regenboogcamping in Dronten, kunnen dat bevestigen.

 

Brenda Schaaper, organisator van camping de Paradijsvogel. © Foto Freddy Schinkel

De organisatie van de Paradijsvogelcamping, dit jaar met 66 gasten, ligt in de handen van Brenda Schaaper. De moeder van een non-binair kind bedacht drie jaar geleden het concept, een veilige plek waar er even niet hoeft te worden nagedacht over wie je bent. Ze weet dat de acceptatie van de lhbti-gemeenschap opnieuw is gedaald. De naam van de plek waar ze zitten noemt ze, op uitdrukkelijk verzoek van de ouders, niet.

Veilig gevoel

Samen met Tom van der Pluim (15) en Chris Kuipers (15) zit Jasper te chillen op het grasveldje. Chris, al wel aan de hormonen: ,,Het voelt hier veilig. En je krijgt tips, omdat veel mensen hier in transitie zijn.” Tom: ,,Het is op school wel toegenomen, die haat die ik voel.”

Jongens op fatbikes ‘met allemaal hetzelfde kapsel’ volgen hen naar huis, roepen en schelden. Chris: ,,Volgens mij haten ze niet diep in hun hart lhbti’ers, maar we zijn een makkelijk target.” Tom: ,,Op deze camping heb ik de normale ‘tienerjongen-experience’. Thuis heb ik dat niet. Ik hoor nergens echt bij.”

 

Tom van der Pluim, Chris Kuipers en Jasper Elbers (v.l.n.r.). © Foto Freddy Schinkel

De meerderheid van de mensen doet wél normaal, maar het geluid van de haters en extremisten klinkt harder, merken ze. Chris: ,,Ik snap wel dat vrouwen een eigen toilet willen. De oplossing is toch gewoon een éxtra toilet?” Toms ouders weigeren hem Tom te noemen. Hij staart naar een grassprietje in zijn hand.

Brenda Schaaper hoort de incidenten uit de gemeenschap: mensen die niet meer hand in hand durven te lopen, die in elkaar geslagen worden. ,,Als ouder maak ik me zorgen. Mijn kind gaat komend jaar studeren, hoe gaat dat zich staande houden?”

Weerstand

Zelfs bij haar vrienden merkt ze de weerstand. ,,Ze vinden, door zo’n openingsceremonie van de Olympische Spelen, dat het nu toch wel heel ver gaat met de lhbti-gemeenschap. Dat het te veel is, met de Pride. En nee, dat begrijp ik niet. Kijk een andere kant op. Verplaats je even in als het jouw kind zou zijn.”

Iedereen denkt dat we een heel relaxed land zijn, maar dat is helemaal niet zo, meent Schaaper. ,,Alleen merk je dat pas als je in mijn schoenen staat, of in die van al deze kinderen. Zij krijgen elke dag weerstand, die hebben zo’n dikke huid.”

Sociale media vormen een poel van verderf voor deze gemeenschap, denkt Schaaper. Elon Musk die zijn transdochter afstoot, de negatieve reacties op de Canal Parade, op regenboogvlaggen. Volgens Schaaper is het terug te voeren op de angst voor verandering.

 

Ouders van jongeren op de camping. © Foto Freddy Schinkel

Verderop in het gras zitten Bowe (16), Muse (17), Allister (15) en Luuk (17). Het gesprek gaat meteen de diepte in. Muse is een nonbinair persoon. ,,Stel je voor dat je beste vriend een ander gender heeft, is dat nog je beste vriend? Als je gender verandert, verandert de kijk op jou. Mensen vragen andere dingen aan je. Dat zorgt dat je je heel eenzaam gaat voelen. Omdat niemand je echt kent.”

Bowe: ,,Ik vind het ook verdrietig dat ik geen kinderfoto’s van mezelf kan kijken. Ik ben dat niet.”

Voor Muse is de onveiligheid reden om zich niet te uitgesproken te kleden, maar Allister, die er opvallend uitziet met rood-zwart haar en regenboogarmbandjes om, doet dat liever dan zich verbergen. ,,Ik word steeds uitgescholden en achtervolgd, in elkaar geslagen. Mijn hele nek lag open. Ik heb me al twaalf jaar anders voorgedaan. Het leven is al niet leuk, maar dan wordt het nog minder leuk.”

Geen nagellak

Ze kijken altijd over hun schouder. Bowe, een jongen met een geblondeerde kuif, is altijd bang, fietst om als hij ‘fatbikejongens’ ziet. Muse: ,,We zijn een doelwit.” Luuk: ,,Ik doe geen nagellak op in het openbaar. Als ik naar buiten ga, verberg ik mijn handen.” Muse: ,,We zijn niet transgender voor ons plezier. Maar het alternatief is er niet, want dan leef je niet. Dat is ook eng.”

 

Links Renate Bodok (moeder van Chris Kuipers) en Mirjam Elbers (moeder van Jasper Elbers). © Foto Freddy Schinkel

Renate Bodok, de moeder van Chris, zit op een campingstoeltje voor haar tent. Ze heeft nooit moeilijk gedaan over de transitie van Chris, de oudste van drie kinderen. Ze wist dat er iets met haar kind was, tot hij erachter kwam dat hij een jongen is.

,,Vanaf dat moment ging het beter met hem. We hebben er geen groot ding van gemaakt. Ik dacht: oké, Chris is een jongen, en we gaan weer door. Maar toen we hier drie jaar geleden voor het eerst kwamen, merkte ik hoe fijn hij het vond om met lotgenoten te zijn.”

In Wijk bij Duurstede is de acceptatie prima, vertelt ze. Toch is haar enige zorg straks, als hij het alleen moet rooien: ,,Wat gaat hij voor maatschappij tegemoet?”

Geen vragen

Ook Mirjam Elbers, de moeder van Jasper, voelt zich heel goed op de camping. ,,Het is voor Jasper fijn, maar ook wij halen er iets uit. Ik googelde op een regenboogvriendelijke camping. Dat je niets hoeft uit te leggen. Je wil niet steeds die vragen van mensen, maar gewoon zijn.”

Wat haar pijn doet zijn mensen die niets van transgender personen weten en toch hun meningen ventileren. ,,Dat sijpelt door in de maatschappij.” Daarom hebben regenboogvlaggen en bankjes zin. ,,Zolang homo een scheldwoord is, ja. Jasper zegt dat het pesten erbij hoort. Maar dat is gewoon niet oké.”

Muse, terwijl hen achteroverleunt: ,,Elkaar accepteren is een ‘statement’ geworden, in plaats van dat het normaal gedrag is.” Hen glimlacht even, schudt hun blonde krullenhoofd. ,,Ik hoop dat het weer een gewoonte wordt. En dat wij dat nog gaan meemaken.”

bron: www.destentor.nl