Gay Vrienden Club

Tot een paar dagen geleden. Toen stelden de Nederlandse bisschoppen in een gezamenlijke verklaring dat geestelijken mogen bidden voor iemand die in een ‘irreguliere of homoseksuele relatie leeft’. Maar doel van dat gebed moet wel steeds zijn dat betrokkene de wil van God leert kennen, namelijk dat er maar één toegestane verbintenis is: die tussen man en vrouw in een huwelijk.

‘Nederlandse bisschoppen wijzen homozegen af’, viel hier en daar te lezen. Maar wie de Vaticaanse documenten goed leest, bemerkt dat de paus als het erop aankomt precies hetzelfde zegt als ‘onze’ bisschoppen.

Lees maar even mee in de door Franciscus ondertekende verklaring Fiducia supplicans (smeken om vertrouwen): “De Kerk is niet gemachtigd paren van gelijk geslacht te zegenen (…). Daarom is op geen enkele wijze een liturgische rite of -zegening toegestaan. Er is alleen het sacrament van het huwelijk. Dat is en blijft de doctrine van de Kerk.”

Hoe komt dan dat fabeltje van de pauselijke homozegen de wereld in? Wel, voor een deel dankzij oprecht wensdenken van homo’s en progressieve katholieken. Maar vooral door de verwarring die de Kerk in een omhaal van woorden zelf heeft veroorzaakt.

‘Nederlandse bisschoppen wijzen homozegen af’, viel hier en daar te lezen. Maar wie de Vaticaanse documenten goed leest, bemerkt dat de paus als het erop aankomt precies hetzelfde zegt als ‘onze’ bisschoppen.

Ze gebruikt namelijk wel degelijk het woord zegen in verband met ‘irreguliere relaties’ (het begrip homo komt in het hele document niet voor), maar bedoelt daar niet meer mee dan een kort smeekgebed om Gods hulp, met als doel een beter leven voor de individuele zondaar. En wat de Kerk in relationele context onder een beter leven verstaat, daar laat ze al sinds honderden jaren geen gras over groeien.

Desondanks was na Fiducia supplicans de geest uit de fles (‘blasfemie’, ketterij’). Al snel kwam Rome met een sussende verklaring. Het ging slechts om ‘spontane zegeningen’, dus niet in een kerk of bij een altaar, of in feestkledij, ‘want dat zou maar verwarring scheppen.’ Maar tijdens een pelgrimage zou het heel goed kunnen.

“Stel”, zo geeft het Vaticaan een voorbeeld, “op zo’n bedevaart vraagt een gescheiden, maar burgerlijk hertrouwd paar de priester om een zegen, simpelweg omdat het geen werk of woning heeft of omdat de man ziek is, dan kan die priester een eenvoudig gebed uitspreken. (…) Zo’n gebed hoeft maar tien of vijftien seconden te duren.” Het staat er allemaal echt: de ‘homozegen’ teruggebracht tot een schietgebedje tijdens pelgrimages. 

Niettemin is het Werkverband van Katholieke Homo-Pastores gematigd optimistisch over Fiducia supplicans. “De waarde van het document ligt vooral op het pastorale vlak”, vertelde de club in de krant. “Al meer dan veertig jaar komt ons werkverband op voor de erkenning van homoseksuele, katholieke gelovigen, die zich in de kerkongehoord of zelfs afgewezen voelen (…) In het licht van die geschiedenis is dit een unieke stap.”

Nou ja, laten we zeggen: een stapje.

bron: www.hpdetijd.nl