Blog

Geplaatst op maandag 11 maart 2024 @ 00:08 door Travelboy , 505 keer bekeken

Catherine Nansamba is gevlucht uit Oeganda. Ze was getrouwd met een man en was daar schooldirecteur. In Oeganda kon ze niet zijn wie ze is, in Nederland krijgt ze niet de bescherming die ze had gehoopt te krijgen. Haar asielaanvraag is afgewezen, maar ze gaat opnieuw de procedure in, in de hoop dat ze in Nederland mag blijven. Terug naar Oeganda is gezien de strenge anti-lhbti-wetgeving in dat land geen optie.

“In mijn land is het niet toegestaan om homoseksueel te zijn. Ik moest het land wel verlaten”, vertelt de 38-jarige Catherine in de Roze Golf van deze week. Ze vluchtte naar Nederland in 2019. “Ik kwam naar Nederland voor bescherming, om veilig te kunnen zijn wie ik ben en om mijn vrijheid en mijn rechten terug te krijgen. Het was een cultuurschok toen ik in Nederland aankwam, het kostte mij tijd om mij aan te passen, maar stap voor stap ging het wennen.”

Andere gevoelens

Catherine is onderwijzer en vormde samen met haar ex-man de directie van een school in Oeganda. De gesprekken met de IND, de Immigratie- en Naturalisatiedienst, gingen niet goed. De dienst vindt dat een hoogopgeleide vrouw tot in detail moet kunnen vertellen over haar geaardheid. Ze was terughoudend om te vertellen over haar persoonlijke ervaringen. “Toen ik opgroeide realiseerde ik me dat ik andere gevoelens had voor meisjes dan voor jongens. In Oeganda moet je geheim houden wie je bent en wat je voelt. Je moet in de kast blijven, op homoseksualiteit rust een taboe. Ze zien je als iemand die bezeten is door demonen. Homoseksualiteit wordt gezien als een westerse ziekte. Maar ik moest voor mijzelf kiezen om te kunnen leven. Ik wilde mijn vrijheid en en mijn rechten om te kunnen zijn wie ik ben.”

Relatie is geen bewijs

“De IND wilde weten hoe ik lesbisch geworden ben, maar ik vertelde ze dat ik zo geboren ben. Je wordt niet wakker op een dag en dat je dan lesbisch bent. Het zit in je.” Haar eerste aanvraag werd afgewezen. Catherine leerde in Nederland een andere uit Oeganda gevluchte vrouw kennen en ze hebben nu al drie jaar een relatie. Voor de IND is dat geen bewijs dat Catherine lesbisch is. “Ik weet niet hoe ik moet bewijzen dat ik van mijn vriendin hou, dat we een liefdesrelatie hebben. De IND blijft maar zeggen dat we samen zijn om een verblijfsvergunning te krijgen.”

Nieuw ‘bewijsmateriaal’

“Ik weet niet wat de IND nu echt wil. Ik heb een relatie, ik heb ze verteld over de organisaties die me geholpen hebben en ik heb alle foto’s gegeven van de Prides waar ik geweest ben, maar ze zeggen dat iedereen naar een Pride kan gaan. Hoe kun je nou aan zo’n evenement deelnemen, als je niet zo bent en je daar niet veilig en welkom voelt?” Ze vraagt zich vertwijfeld af wat ze moet doen om aan te tonen dat ze lesbisch is. “Dat is zo frustrerend.” Catherine start een nieuwe procedure met nieuw ‘bewijsmateriaal’ om te laten zien dat ze lesbisch is. Met brieven van vrienden en van organisatoren van Pride-evenementen waar ze aan deelnam, hoopt ze met de IND te kunnen overtuigen.

Zelfdoding

Catherine dacht in Nederland bescherming te vinden, maar dat is niet zo. Ze dreigt teruggestuurd te worden naar het land dat ze ontvlucht is. “Ik kon mezelf niet zijn in mijn eigen land en nu ik eindelijk mezelf kan zijn, word ik opnieuw afgewezen.” Er zijn meer lhbti-plus-asielzoekers die in eenzelfde situatie zitten; waarvan de IND niet gelooft dat ze homoseksueel zijn. Een aantal van hen kon de druk niet aan en maakte een einde aan hun leven. Volgens LGBT Asylum support, de stichting die lhbti-plus-asielzoekers bijstaat, zijn er het afgelopen jaar vijf lhbti-plus asielzoekers en statushouders door zelfdoding om het leven gekomen.

‘We zoeken veiligheid’

“De IND zou eerlijk moeten oordelen over asielaanvragen van mensen zoals ik. Niemand wil zomaar zijn eigen land verlaten. We vluchten omdat we veiligheid zoeken. De IND moet niet zo streng en hardvochtig oordelen over de vluchtverhalen van asielzoekers. De mensen die vluchten zitten in een rouwproces, ze hebben vaak een moeilijke weg afgelegd om naar Nederland te komen, ze zijn gefrustreerd, hebben met haat te maken gehad. De IND zou met meer mededogen naar asielzoekers moeten luisteren en eerlijk en objectief moeten oordelen. In mijn cultuur word je geacht niet over jezelf te praten, niet over je gevoelens te praten. Helemaal als je lhbti-plusser bent moet je je mond houden. Je bent dus helemaal niet gewend om over jezelf te praten, laat staan over je homoseksuele gevoelens. Als je dan door de IND gevraagd wordt om daar wel over te praten is dat gewoon heel moeilijk.”

Teruggaan is geen optie

In Nederland vond Catherine steun bij LGBT Asylum Support. Ze kon terecht op plekken waar ze veilig was. Ze kreeg steun en ze leerde over zichzelf te praten. Ze leerde in zichzelf te geloven en zichzelf te zijn. Ze hoopt dat brieven van deze mensen die haar geholpen hebben in Nederland de IND op andere gedachten kunnen brengen en dat ze haar tweede aanvraag goedkeuren. Wat de uitkomst van de tweede asielaanvraag ook zal zijn, teruggaan naar Oeganda is onmogelijk voor Catherine. Ze is in Nederland open over geaardheid en dat zien ze in Oeganda natuurlijk ook. “Ik voelde me daar niet veilig. Ik werd opgejaagd, mijn familie en mijn ex-man kwamen achter mij aan. Je wordt in Oeganda gedwongen te trouwen en als je vader of je man erachter komen dat je anders bent, ben je je leven niet zeker. Dat heb ik ook aan de IND verteld. Wat kan ik ze nog meer vertellen?”

bron: www.rtvoost.nl

Reacties

Er zijn nog geen reacties geplaatst.

Plaats een reactie

Je moet ingelogd zijn om een reactie te mogen plaatsen. Klik hier om in te loggen.

Gay Vrienden Club