Blogposts

Blog

Geplaatst op donderdag 15 augustus 2024 @ 09:52 door Travelboy , 94 keer bekeken

Terwijl ze opgroeide in Afrika moest Farah Abdi haar transgenderidentiteit onderdrukken. Nu werkt ze als beleidsadviseur voor Transgender Europe in Berlijn. Haar bezorgdheid groeit: “Queer migranten in Europa lopen nu meer gevaar dan ooit.”

 

Na een periode van vooruitgang voor lgbti-rechten in Afrika is er nu een tegenbeweging.

 

Farah had niets anders bij zich dan de kleren die ze droeg toen ze in 2012, op haar zestiende, met negentien andere Somaliërs besloot om via de gevaarlijke Sub-Sahararoute naar Europa te vertrekken. In de woestijn in het noorden van Soedan gebeurde waarvoor haar moeder had gewaarschuwd. Ze werd tegengehouden door mensensmokkelaars. Ze eisten negenhonderd dollar om Farah en haar vrienden door het laatste stuk van de woestijn te laten passeren. “Met een eindeloze vlakte zand om ons heen en een colonne zwaarbewapende mannen voor ons, keken we elkaar wanhopig aan, en we dachten: dit is de plek waar we zullen sterven.”

 

Farah werd die dag gered door haar moeder, die het geld overboekte. Ruim zeven maanden na haar vertrek arriveerde Farah per boot in Malta, waar haar asielaanvraag snel werd goedgekeurd. “Ik brak voor het eerst open over mijn geaardheid. Het was zo bevrijdend.” Hoewel Farah al sinds haar vijfde wist dat “er iets niet klopte”, sprak ze in Kenia, waar ze woonde, met niemand over haar genderidentiteit. “Mijn moeder ontdekte pas dat ik transgender was in 2022, nadat ik een toespraak had gehouden voor het Europees Parlement over transrechten voor migranten. Ze belde me die avond huilend op: ‘Ik weet niet wie je bent, maar je bent mijn kind niet meer.’”

 

Queer shelter

 

Farah, nu 29, vertelt haar verhaal via een videoverbinding vanuit Berlijn, waar ze inmiddels woont en al bijna vier jaar werkt als beleidsadviseur voor de ngo Transgender Europe. Dat is een netwerk van organisaties die de rechten van transgender personen beschermen. Ze praat dagelijks met queer migranten, geeft advies over Europees migratiebeleid, en bestrijdt discriminatie tegen transgender migranten.

 

Hoewel Malta een van de meest queervriendelijke landen in Europa is, wilde Farah er zo snel mogelijk vertrekken. Als transgender voelde ze zich er veilig, maar niet als zwarte Afrikaan. Ze koos voor Duitsland, het enige Europese land met een queer shelter voor vluchtelingen. “Die opvangplaats was het begin van mijn geluk. Op die plek voelde ik me voor het eerst echt ergens thuis.”

 

De meeste Europese landen houden geen statistieken bij over het aantal migranten dat vervolging als lgbti-persoon opgeeft als reden om asiel aan te vragen. Volgens de recentste gegevens van de Rainbow Europe Map Index worden Malta, IJsland en België beschouwd als de meest queervriendelijke landen. “Dat betekent niet noodzakelijk dat die landen ook het meest gastvrij zijn voor queer migranten”, zegt Farah. “Duitsland staat niet op de lijst, terwijl daar juist een van de hechtste gemeenschappen van queer migranten te vinden is.”

 

Anti-lgbti-wetten

 

Na een periode van vooruitgang voor lgbti-rechten in Afrika is er nu een tegenbeweging bezig. Ongeveer de helft van de zestig landen wereldwijd die relaties tussen mensen van hetzelfde geslacht bestraffen, liggen in Afrika. In mei vorig jaar voerde Oeganda een van de strengste anti-lgbti-wetten ter wereld in. Dit jaar criminaliseerden Ghana en Burkina Faso homoseksualiteit opnieuw, en in Tanzania en Kenia is strengere wetgeving op til. Momenteel is homoseksualiteit strafbaar in 32 van de 56 Afrikaanse landen.

 

 

Farah Abdi.

 

In Europa groeit de afkeer tegen migranten. Extreemrechtse partijen hebben meer invloed in nationale parlementen en in het Europees Parlement, en steeds meer landen voeren maatregelen in om migranten buiten te houden. Ook nemen intimidatie en geweld tegen lgbti-personen in Europa toe, volgens de recentste gegevens van de European Union Agency for Fundamental Rights.

 

“Mijn zorgen over queer migranten zijn groter dan ooit”, zegt Farah. “Terwijl het publieke discours steeds meer gepolariseerd en gewelddadig wordt, met name tegen transgenders, raken wij verder geïsoleerd. In landen waar wij doorgaans graag kwamen, zoals Duitsland en Nederland, durven velen hun ware gezicht niet meer tonen.”

 

Hand in hand

 

Farah gelooft dat het draagvlak voor vervolging van lgbti-mensen in Afrika wordt versterkt door de normalisatie van homofobie onder extreemrechtse groepen in Europa. “Video’s met homofobe uitspraken gaan in mijn thuisland massaal rond, meer dan bijvoorbeeld video’s over gendergelijkheid. De uitspraken vinden veel weerklank als ze uit het ‘ethische’ Westen komen. Het sluit aan bij wat Afrikanen graag horen.”

 

Een oproep om lgbti-vluchtelingen te steunen tijdens pride in Londen in 2023.

 

Het is volgens Farah van cruciaal belang om de “westerse boodschap van menselijkheid” naar het Afrikaanse continent te blijven overbrengen. “Dat geldt vooral in deze tijd, waarin niet alleen de opkomst van extreemrechtse groepen een dreiging vormt, maar ook Rusland zijn invloed in Afrika vergroot.”

 

“Als ik niet naar Europa had kunnen vluchten, zou ik er nu niet meer zijn geweest. Maar verandering is mogelijk: zelfs mijn uiterst conservatieve moeder begint in te zien dat mijn genderidentiteit niet te ontkennen valt. Na jaren van radiostilte hebben we weer telefonisch contact.” Farah wordt emotioneel als ze erover praat, maar met een glimlach voegt ze eraan toe: “We hebben zelfs afgesproken dat we elkaar binnenkort, na dertien lange jaren, terug zullen zien.”

 

bron: www.standaard.be


Reacties

Er zijn nog geen reacties geplaatst.

Plaats een reactie

Je moet ingelogd zijn om een reactie te mogen plaatsen. Klik hier om in te loggen.