Gay Vrienden Club

Zaterdagavond, kwart over acht. Na een geslaagd feestje in Amsterdam de avond ervoor, stappen Hermsen en Demir op het station in Utrecht in de sprinter naar Rhenen. ,,We waren ontzettend brak en wilden bij mij thuis gaan chillen”, vertelt Hermsen, inwoner van en raadslid in het Grebbestadje. ,,We keken in de trein samen een filmpje op Youtube. Ik had mijn arm om Esad heengeslagen.”
 

Als de trein al eventjes onderweg is, passeren er twee jongens. Bij het zien van het stelletje, draaien ze om en nemen ze plaats in de vierzitter aan de andere kant van het gangpad.

,,Ze spraken ons aan”, zegt Demir. ,,Begonnen vervelende vragen te stellen en kleinerende opmerkingen te maken. Waarom we homo waren. Of we echt geloofden dat we zo waren geboren, want zij hadden onderzoeken gelezen die het tegendeel zouden bewijzen. En ze zeiden meermaals dat homoseksualiteit niet mocht van hun geloof.”

Voor we het wisten stonden er zes jongens om ons heen, scheldend en schreeu­wend

Justin Hermsen

‘Kom , er zitten hier twee homo’s’

Hermsen en Demir besluiten de jongens te negeren. Maar dan pakt een van de twee belagers zijn telefoon. Hermsen: ,,Hij belde zijn vrienden op, die blijkbaar verderop in de trein zaten. Zo van: kom hierheen, er zitten hier twee homo’s.”

,,Voor we het wisten stonden er zes jongens om ons heen, scheldend en schreeuwend. Vieze homo’s, noemden ze ons. En ze speelden pornogeluiden af op hun telefoons. We zijn toen ergens anders gaan zitten, maar ze bleven doorgaan. We voelden ons onveilig en machteloos, konden niets doen.”

Dat ze worden lastiggevallen in de trein, is niet nieuw voor Hermsen en Demir. Ze zijn wel wat gewend in de negen maanden dat ze samen zijn. Een dag eerder nog, op de heenweg naar Amsterdam, dreigde een man hen zelfs de trein uit te schoppen.

Het baart hen zorgen. Hermsen: ,,Het gebeurt zo vaak, het lijkt zelfs toe te nemen. Vooral ’s avonds. Er is in Nederland een opkomende conservatieve groep die steeds mondiger wordt en die ons, al dan niet vanuit een bepaalde levens- of geloofsovertuiging, wil laten weten dat wat wij zijn slecht is. Dat ze dat afkeuren.”

Geen hulp

Wat de twee deze keer ook extra raakt, is dat niemand hen helpt. Hoewel de trein allesbehalve leeg is, schiet geen enkele medepassagier hen te hulp. ,,Iedereen keek weg. Het werd gewoon genegeerd. Ik snap dat mensen angstig zijn, maar het is wel schrijnend dat er niemand zijn mond opentrekt.”

Ook als het stel contact opneemt met het incidentennummer van de NS, in 2020 in het leven geroepen om reizigers bij te staan in onveilige situaties, gebeurt er niets. ,,De persoon aan de andere kant vroeg ons of we weg konden lopen. Dat was het wel zo’n beetje.”

Als ik een arm om mijn vriend heen wil slaan in de trein, dan moet ik dat gewoon kunnen doen. Net als iedereen

Het lukt hen uiteindelijk om veilig weg te komen op station Rhenen. Eenmaal thuis deelt Hermsen zijn ervaring op sociale media. Het levert hem reacties op van onder meer burgemeester Hans van der Pas. En van de NS. Demir: ,,Maar dat voelde meer als goedpraten van het niet functioneren van het servicenummer. Er werd gezegd dat er onvoldoende tijd was om op te treden vanwege andere urgente meldingen.”

Adequaat optreden

Ook vrienden en kennissen reageren op de berichten. Veelal ondersteunend, maar soms ook niet. ,,Er wordt dan gezegd dat we moeten uitkijken met intimiteit in het openbaar”, vertelt Hermsen.

Dan, strijdbaar: ,,Maar dat is een hele rare gedachtegang. Moet ik me dat recht dan gewoon laten ontnemen? Ik ga mezelf toch niet verloochenen? Wij gaan niet uit de weg wie wij zijn. Als ik een arm om mijn vriend heen wil slaan in de trein, dan moet ik dat gewoon kunnen doen. Net als iedereen. Er zou juist adequaat opgetreden moeten worden tegen de mensen die je uitschelden om wie je bent of van wie je houdt. Punt.”

Justin Hermsen (rechts) uit Rhenen en zijn vriend Esad Demir zijn zondagavond in de trein naar Rhenen belaagd door een groep jongens. © Elly Molenaar