Gay Vrienden Club

Het verbod op het zegenen van homoparen door het Vaticaan raakt homoseksuele priesters in hun hart. Zoals deze pastoor van een parochie ergens in ons land. Hij heeft een relatie met een man. Sommige parochianen zijn op hoogte, maar de bisschop weet van niets.

In zijn woonkamer hangt een kunstwerk dat bij binnenkomst opvalt. Ook over de inhoud van zijn boekenkast zou je wat kunnen zeggen. Maar het is beter dat niet te doen. Lezers mochten de boeken eens herkennen. Zelfs de naam van de bakker waar de taartjes zijn gekocht die de pastoor bij de koffie serveert, kan niet in de krant. Het gaat om een gerenommeerde bakker, bekend in de wijde omtrek en dus herkenbaar en herleidbaar naar deze pastoor.

Niemand mag weten wie deze priester is. Hij is homoseksueel en heeft een vriend met wie hij alles doet en laat wat bij een relatie hoort. Volgens de leer van de rooms-katholieke kerk leef je dan in zonde. Dat geldt voor gelovigen - overigens ook voor een man een vrouw die ongehuwd samenwonen - en zeker ook voor priesters. Die moeten zich om te beginnen aan hun celibaatsbelofte houden, of ze nu hetero of homo zijn. “Ik denk dat het feit dat ik een vriend heb, in de parochie een publiek geheim is. De meeste parochianen hebben er volgens mij geen probleem mee, maar ik kan mij vergissen.”

Ik neem aan dat de bisschop het niet weet?

“Nee, de bisschop weet het niet.”

Gaat u hem het wel vertellen?

“Dat ga ik hem niet vertellen.”

Waarom niet?

“Dan is de boot aan en gaat hij mij vragen te kiezen tussen mijn vriend en mijn priesterschap. Dat wil ik niet. Daarnaast hou ik heel erg van de rooms-katholieke kerk. Dus een overstap naar een kerk waar homoseksualiteit en homoseksuele priesters geen probleem vormen, is geen optie voor mij.”

Net als veel pastoors in ons land, heeft hij een moeilijke tijd achter de rug. Corona hakte er ook bij de geloofsgemeenschappen die hij onder zijn hoede heeft, flink in. En het is al een zwaar beroep, pastoor zijn, vindt hij. Wel een mooi beroep. Hij houdt van mensen. Kan zich optrekken aan de goede gesprekken die hij heeft. Hij preekt graag, zeker nu er meer mensen naar de vieringen mogen komen. Maar als hij de kerk in kijkt, denkt hij wel eens: “Heel veel mensen in de kerk zijn niet oud, maar stókoud. Dat geldt ook voor veel vrijwilligers. Toch, als ik de Bijbel ter hand neem, ben ik nog altijd gefascineerd door de boodschap. Dat blijft. Is toch opvallend, vind ik. De boodschap had ook zomaar van me kunnen weggaan.”

De roeping voor het priesterschap kwam in een tijd dat dit niet meer voor de hand lag. “Als ik gezegd had dat ik een pannenkoekenrestaurant in Gambia ging beginnen, hadden mensen minder verbaasd opgekeken.” Hij wist toen al dat hij homoseksueel was. “Dat was al iets van de lagere school. Je gaf er geen woorden aan, maar het was totaal duidelijk. Ik vond jongens leuk en voelde niets bij meisjes.”

In de katholieke kerk is een priester niet gerechtigd homorelaties te zegenen.Beeld Mark Kohn

Eenmaal op de priesteropleiding kreeg hij een relatie met een medestudent. “Dat was een katholieke verkering, als je begrijpt wat ik bedoel. We hebben ons vrij keurig gedragen. Op een gegeven moment ging het uit. Mijn priesterwijding kwam in zicht en ik vond dat ik de bisschop die mij zou wijden op de hoogte moest stellen van mijn homoseksuele geaardheid. Dat heb ik gedaan. Ook heb ik ook mijn ouders toen ingelicht. Die reageerden goed. De bisschop nam het voor kennisgeving aan. Hij stelde zich op het standpunt dat het hem niks uitmaakte als het celibaat maar geleefd werd. Ik herinner me niet dat ik er toen met hem heel lang over gesproken heb.”

Zijn priesterwijding was een prachtige dag. Een volle kerk, ballonnen aan de muur en zijn ouders trots vooraan in de banken. Hij voelde zich vanaf die dag op een bepaalde manier veilig in het priesterschap. De celibaatsbelofte drukte op zijn schouders, maar hij dacht het wel aan te kunnen. Het verdriet om de verloren liefde was nog levensgroot aanwezig. De liefde voor mannen was er nog steeds, maar hij deed er niets mee. Hij kon in alle rust priester zijn, zonder dat iemand ergens naar vroeg. “Je homoseksualiteit wordt altijd afgedekt door het priesterschap. Niemand hoeft je vragen te stellen als: ‘Waarom ben je nooit getrouwd? Waarom heb jij geen vriendin?’ Ik was priester en alles was afgedekt.”

Hoe bent u met de celibaatsbelofte omgegaan?

“Ik heb celibatair geleefd. Maar niet altijd. Ik heb nu al een aantal jaren een relatie.”

Dat lijkt me alleen al praktisch ingewikkeld, ook voor uw vriend. U kunt niet hand in hand over straat lopen.

“Nee, niet hand in hand, maar we lopen wel samen over straat. Ik heb altijd tegen mezelf gezegd dat als ik een relatie zou krijgen, ik die zo open mogelijk wilde beleven. Dus niet dat ik tegen mijn geliefde zou moeten zeggen: ‘Vanavond om acht minuten over elf via het kelderraam.’ De auto van mijn vriend staat hier gewoon op het terrein en ik heb aan een aantal mensen uit de parochie duidelijk gemaakt hoe het zit. Mensen waarderen dat. Maar ja, het blijft een gedeeltelijke openheid.”

Heeft u het idee dat u iets doet wat niet mag?

“Dat ben ik kwijt. Op een gegeven moet je tegen jezelf zeggen: ‘het celibaat is voor mij een gepasseerd station. Het betekent niets meer.’ Dan heb je ook niet het gevoel dat je iets doet wat niet mag.”

Kent u collega-priesters die een relatie hebben?

“Ja, maar dat zijn priesters van een generatie voor mij. Die zijn voor een groot gedeelte heteroseksueel. Van mijn leeftijdgenoten onder de collega’s weet ik het eigenlijk niet. Van sommigen vermoed ik dat ze een relatie hebben. Maar er wordt niet over gepraat.

De kerkleiding is er trouwens een meester in om langs dingen heen te kijken. Daar hebben ze ook heel veel baat bij. Wanneer je als bisschop twijfels hebt over de celibaatsbeleving van een van je priesters, maar je kunt hem helemaal niet missen en hij functioneert goed, dan heb je er geen belang bij zijn seksuele handel en wandel uitgebreid te gaan onderzoeken. “

Doet u daarom extra uw best? Om zo’n onderzoek te voorkomen?

“Heb ik wel gedaan, maar daar ben ik ook vanaf.”

Hij zegt dat het parochiewerk hem nooit cynisch heeft gemaakt. “Echt nooit. Maar als ik naar boven kijken, naar de bisschoppen en het Vaticaan, dan sijpelt het cynisme en de onverschilligheid bij mij naar binnen.” Hij doelt onder meer op de verklaring van de Congregatie voor de Geloofsleer in Rome, eerder dit jaar, waarin werd gezegd dat een priester niet gerechtigd is om relaties van homoparen te zegenen. Over een zonde kan Gods zegen niet worden uitgesproken, aldus de Congregatie.

“Echt boos word ik er niet meer van. Maar je blijft wel zitten met het gevoel dat de liefde tussen twee mannen en die tussen twee vrouwen geen theologische waardering krijgt in mijn kerk.” Op felle toon: “Dat begrijp ik niet! In de eerste brief van Johannes staat dat God liefde is.”

Hij heeft ooit tijdens een viering de relatie van twee mannen gezegend. Dat ging niet zomaar. Hij deed het graag, maar wel onder een aantal strenge voorwaarden. De zegening kon niet plaatsvinden in een van de kerken van de parochie, maar er moest worden uitgeweken naar een ander gebouw. Het huwelijk mocht niet vermeld worden in het parochieblad en tijdens de zondagse viering werd deze blijde gebeurtenis niet vermeld bij de mededelingen. “Omdat ik al die voorwaarden moest stellen, zag ik het verschil tussen een heterostel dat naar mij toe komt en een homostel dat hun relatie door mij wil laten zegenen. Heterostellen hebben recht op een inzegening, homostellen verleen je als priester een gunst. Zo’n zegening kan niet in het volle licht en iedereen moet een beetje voorzichtig zijn. Het heeft iets tweederangs. Zet dat maar boven je stuk: ‘Als het om homo’s gaat, is alles tweederangs in de katholieke kerk.’ “

Onder paus Franciscus is de houding van de rooms-katholieke kerk ten opzichte van lhbt’ers toch verbeterd?

“Ja, maar ook hij gaat het niet redden. Het is voor mij toch verbazingwekkend dat hij die verklaring van de Congregatie voor de Geloofsleer heeft laten passeren. Dat stelt mij teleur. Als iemand dit kon tegenhouden, was hij het. Ach, iedereen zit in hetzelfde systeem -ook hij-, en niemand doet er wat aan.”

Wat zou er moeten gebeuren?

“Ze moeten in het Vaticaan hun huiswerk over doen en de Bijbel opnieuw gaan lezen. Verder moet er een revolutie plaatsvinden als het gaat om het denken van de kerk over seksualiteit. Maar ik denk dat ik dat niet meer ga meemaken. En jouw kinderen ook niet.“

De laatste tijd denkt hij, vaker dan voorheen, aan zijn pensioen. De jaren van hard werken in een parochie, de pandemie, in combinatie met een gedeeltelijk verborgen liefdesleven hebben hem moe gemaakt. “Mijn vriend en ik zijn nog altijd terughoudend om samen in het openbaar te verschijnen. Maar één ding weet ik zeker: als ik met pensioen ga, dan gaan we samenwonen. Dat mag dan iedereen weten. Mijn vriend wacht op mij. De bisschop zal mij in dat geval op non-actief stellen en dan is het gedaan met mijn priesterschap.

Ik heb in het leven mijn keuzes gemaakt, daar ben ik geheel en al verantwoordelijk voor. Maar het format wat de kerk mij heeft aangeleerd, heeft mij gedwongen tot een gemankeerde manier van leven, tot een liefdesrelatie die ik niet voor de volle honderd procent kan beleven. Dat ben ik steeds meer zat.”

bron: www.trouw.nl