Gay Vrienden Club

De Hengelose zanger Burçak Åžikar kwam in 2018 openlijk uit de kast met zijn ‘protestlied’ Divas on the dancefloor. Burçak leek er mee op de drempel te staan van een grote doorbraak. Maar zijn coming-out en het groeiend succes eisten hun tol.

Het was een stormachtig begin. Maar zo snel als zijn ster rees, zo snel verdween Burçak eigenlijk ook weer van het toneel. Tot nu. Ineens is er een nieuwe dancetrack: Bomba. Geschreven samen met Onur Özdemir, een artiest die in Turkije grote hits op zijn naam heeft. Een nummer met stevige percussies, een cross-over van Westerse en Oosterse pop. De Hengeloër is trots dat Özdemir het in hem ziet zitten. Burçak: „Ook als het niet mijn nummer was, zou ik het in de auto keihard aanzetten. Het maakt me vrolijk.”

Het uitbrengen van Bomba gaat vergezeld van een een fraai persbericht: Na een periode van bezinning en rust knalt Burçak Åžikar terug. Met ‘Bomba’ laat hij een zelfverzekerde kant van zichzelf horen; iets wat lange tijd ontbrak. Bezinning en rust. Het vertelt nog niet half het verhaal  hoe diep de Turks-Hengelose artiest eigenlijk heeft gezeten.

Mentaal ten val

Want op de drempel van het gewenste succes struikelde zijn geest. Het openlijk bespreken van zijn geaardheid en de media-aandacht brachten hem mentaal ten val. Hij ontwikkelde een angststoornis. Terwijl de zanger er juist zo opgelucht over was dat hij uit de kast was gekomen. „Ik hoef nu niets meer te verbergen en niet meer bang te zijn, dat iets uitlekt”, zei Burçak toen.

Uit angst voor agressie en negatieve reacties hield de Hengeloër zijn geaardheid jaren stil voor de buitenwereld. Alleen goede vrienden en zijn ouders en zus wisten het. „Ik voel me bevrijd”, zegt hij nu. „Ik ben gay, deal with it.”

Rolmodel als Turkse homo

Zijn lied Divas on the dancefloor was in 2018 een kleurrijke, flamboyante coming-out en ontpopte zich als protestsong voor met name de Turkse LHBTI-gemeenschap. Op Youtube is te zien hoe een gay-dancing in Istanboel helemaal los gaat op zijn nummer. Bij de Avro vertelt op tv een Nederlands-Turkse jongen dat hij Burçak Åžikar ziet als ‘een rolmodel’. „Ik had nog nooit een Turkse homo gezien, waar ik me aan kon spiegelen. Ze leken niet te bestaan”, zei hij.

In datzelfde jaar vaart Burçak ook mee op de Twentse boot bij de Pride Amsterdam en is hij daar één van de hoofdacts op De Dam. „Ik stond op hetzelfde podium als Mel C van de Spice Girls, nota bene één van mijn idolen. Hoe mooi kan je het hebben?” Op het podium ging de Hengeloër los, voelde zich happy en volstrekt zichzelf. „Het was gewoon een gekkenhuis.” Maar de mentale crash had zich toen al aangediend.

Geest weer opgeruimd

De zanger vertelt er voor het eerst heel openhartig over wat hem overkwam, in het huis van zijn vriend, kunstenaar Colin Meijer. De Perzische kat ligt aan zijn voeten. Burçak heeft net zijn wekelijkse ronde hardgelopen, zijn geest is opgeruimd.

„Ik was voor de Pride-uitzendingen naar Hilversum geweest voor een repetitie van een radio-optreden en een interview. Toen ik naar huis reed, werd ik helemaal niet goed. Ik dacht dat ik een hartaanval kreeg of zo en dood ging. Mijn keel werd dichtgeknepen, zo benauwd had ik het. Ik heb de auto aan de kant moeten zetten.” Bij het interview moet hij de tafelrand vastgrijpen om overeind te blijven. „Ik dacht echt: ik ga zo out.”

Paniekaanvallen

Het waren achteraf zijn eerste paniekaanvallen, waarvan er meerdere zouden volgen en die zijn carrière bevroren. „Een angststoornis door een combinatie van factoren. De perfectionistische druk om altijd het beste te maken. De optredens, de media-aandacht… En ik had geen manager die alles voor me regelde. Maar ook mijn coming-out was zeker een factor. Ik was helemaal niet gewend om te praten over mijn geaardheid. En ineens ging het daar de hele tijd over. Ik betaalde de prijs voor  het jarenlang wegstoppen van mijn identiteit. Het had een enorme impact.”

Scheldpartijen

De zanger krijgt via anonieme accounts op sociale media  ook verwensingen en scheldpartijen te verduren. Het waren nooit serieuze bedreigingen waarvan hij aangifte moest doen, zegt hij. Maar ergens kropen die verwensingen wel onder zijn huid. „Ik ging me steeds vaker afvragen: wat gebeurt er zo meteen als ik er weer over mijn geaardheid praat?” Bij de Pride voelt hij zelfs letterlijk even een angst. „Straks doet iemand me wat aan.”

Burçak ging in therapie. Moest in therapie. Het vergde dik twee jaar voor hij weer de stap naar voren kon maken. „Natuurlijk ben ik ook bang geweest dat het was afgelopen met mijn zangcarrière.  Dat ik het niet meer zou kunnen opbrengen. Maar ik voelde ook een strijdlust om dit te overwinnen. Zanger, performer. Dat is wel wat ik diep van binnen ben. Wat zou ik zijn zonder die creativiteit?”

‘Jezelf durven zijn’

De Twentenaar bleef daarom wel wat liedjes schrijven en begint in die crisistijd ook aan een theaterstuk over zijn strijd om jezelf te durven zijn’. Het is deels verwerking, maar ook werkelijk bedoel om ermee terug te keren op het podium. In de hoop ook andere die worstelen met hun identiteit te helpen. Bij repetities van sommige liedjes kan hij ineens in tranen staan, omdat het oud verdriet losmaakt. Bijvoorbeeld over een eerste verliefdheid op een jongen.

Foto met vriend

„Het schrijven van Bomba ging ook niet zonder kleerscheuren. Nog altijd voel ik enige twijfel of ik een foto met mijn vriend op Facebook zal zetten. Als mens ben ik nog niet helemaal terug, maar in elk geval als artiest wel. Ik heb weer de kracht om op het podium te staan.”

Ondanks het diepe gat waar hij in viel heeft Burçak geen spijt. „Heeft de weg die ik koos me ‘iets’ gekost? Ja. Maar het heeft me ook uiteindelijk veel opgeleverd. Heeft het mijn doorbraak  belemmerd? Wat is dat precies, een doorbraak? Dat je veel gedraaid wordt, volle zalen? Voor mij is de echte doorbraak, dat ik werkelijk kan zijn wie ik  ben. Het afschudden van alle verwachtingen van de wereld om je heen. En kan maken wat ik mooi vind.  De crisis heeft me enorm gemotiveerd om het beste uit mezelf te halen. Ik weet meer dan ooit wat ik nodig heb.”

Geen half leven

De angst voor de buitenwereld zal geen leidraad meer zijn. „Als ik daarmee een deel van het potentieel publiek afstoot, dan is dat maar zo. Een half leven is geen leven. Ik denk aan die Turkse homoseksuele jongen, die op tv-vertelde dat ik voor hem een rolmodel was. Dan is die strijd waar ik doorheen ging het waard.”

Een duidelijk uitgestippelde toekomst heeft Burçak niet. „Waar ik nu vooral op hoop is dat Bomba krijgt wat het verdient. Dat zoveel mogelijk mensen het horen. That’s all voor nu. En verder hoop ik gewoon, dat ik het als artiest lang kan volhouden.”

bron: www.tubantia.nl