Blogposts

Blog

Geplaatst op zondag 28 september 2025 @ 01:17 door Travelboy , 39 keer bekeken

Pride Curaçao, dat vandaag van start gaat, richt zich steeds meer op lokale lhbti’ers. Want voor toeristen is het weliswaar goed toeven op het eiland, huiselijk geweld en discriminatie van Curaçaose queers vormen nog altijd een probleem.

 
 
 

Vier jaar geleden liepen Charlysen Jansen (37) en Roushaira Alexander (42) mee met de Pride Walk in de Curaçaose hoofdstad Willemstad. Tot hun woede stond de iconische Pontjesbrug gedurende drie kwartier open. ‘Pure pesterij van de autoriteiten’, vertelt Alexander. ‘Er was geen boot te bekennen.’

 

De twee keken elkaar aan en besloten dat het tijd was voor verandering: ‘Pride moest meer worden dan een feest’, aldus Jansen. ‘Politieker.’ Een jaar later richtten ze samen met drie anderen de Curaçao Pride Foundation op, vandaag gaat de derde door hen georganiseerde Pride Curaçao van start. Het evenement duurt tien dagen met als hoogtepunt de Pride Walk donderdag.

 

Ze hebben het stokje overgenomen van de Nederlandse hotelmanager Frank Holtslag, die in 2013 begon met Pride Curaçao. Aanvankelijk concentreerden de activiteiten zich rond Holtslags hotel, in 2016 werd de eerste Pride Walk gehouden. Ondanks weerstand bij veel politici groeide Pride Curaçao uit tot het prominentste lhbti-festival van de Cariben.

 

Roushaira Alexander (42) en Charlysen Jansen (36), organisatoren van Pride op Curaçao.

Roushaira Alexander (42) en Charlysen Jansen (36), organisatoren van Pride op Curaçao.Bron Shirin Abedi voor de Volkskrant

 

‘Frank heeft de weg vrijgemaakt voor de lokale queer gemeenschap, daarvoor zijn we hem dankbaar’, zegt Alexander op een terras in het Rif Fort, startpunt van de Pride Walk. ‘Maar Pride draaide vooral om feesten en het promoten van Curaçao als gay-vriendelijke vakantiebestemming. Wij leggen meer nadruk op de strijd voor rechten en willen een jonger publiek bereiken. We organiseren daarom naast het feestprogramma ook educatieve activiteiten.’

 

Want voor lokale queers valt nog een hoop te verbeteren. ‘Voor toeristen is het hier goed toeven, je kunt probleemloos hand in hand over straat’, zegt Jansen. ‘Maar huiselijk geweld tegen queer jongeren is een probleem’, vult Alexander aan. ‘En ook op scholen en op de werkvloer is er nog altijd discriminatie.’

 

Curaçao Pride Foundation organiseert daarom Raising Rainbows-bijeenkomsten voor opvoeders. ‘We zien dat veel ouders worstelen als hun kinderen uit de kast komen’, legt Alexander uit. Daarnaast zijn er lunchbijeenkomsten met personeelsmanagers uit het bedrijfsleven. ‘Om bewustzijn te creëren voor het belang van een queervriendelijk personeelsbeleid.’

 

Nelly Rosa (41), bestuurslid van Fundashon Orguyo Kòrsou, (Stichting Trots Curaçao, Foko) een belangenorganisatie voor lhbti-personen op Curaçao, is blij met de manier waarop Jansen en Alexander de handschoen hebben opgepakt. ‘In het begin was de Pride Walk een feestje van Europese Nederlanders en andere witte mensen. Inmiddels doen meer queers en sympathisanten van kleur mee.’

 

Nelly Rosa.

Nelly Rosa.Bron Shirin Abedi voor de Volkskrant

 

Ook Rosa benadrukt het belang van het werk van Holtslag. ‘Veel Curaçaoënaars vinden dat queerrechten niet bij onze cultuur passen, dat het ons is opgedrongen door Nederland. Mensen die zich er niet comfortabel bij voelen om openlijk op de barricades te staan, konden zich tijdens Pride makkelijk verschuilen in de menigte van buitenlandse deelnemers, en toch profiteren van de gecreërde ruimte.’

 

Plek van excentriekelingen

 

Maar de queergeschiedenis op Curaçao begint niet met Pride, zo blijkt uit de door Rosa georganiseerde tour door het kleurrijke historische stadsdeel Otrobanda. ‘Otrobanda is van oudsher een plek van excentriekelingen’, aldus Rosa. ‘Zie je dat turquoise huis? Daar woonden in de jaren negentig de oprichters van Foko.’

 

De geschiedenis zit vol intriges en smeuïge conflicten, maar de in regenboogtopje gehulde Rosa focust liever op het positieve. ‘Ik laat de veerkracht van onze gemeenschap zien’, zegt ze. ‘Daarmee wil ik ook de nieuwe generatie inspireren.’

 

Dus leidt ze deelnemers langs de Havenstraat, waar eind jaren zestig de Sociedad Homosexual Antiyano het levenslicht zag. Ze vertelt over het grensverleggende werk van theatermakers, over queerclubs uit vervlogen tijden, over psychiater Glenn Helberg, die in de jaren tachtig paginagrote ingezonden brieven over homoacceptatie schreef in de kranten. En over Claudette Schotborg, beter bekend als La Pop: ‘De queerfeesten in haar enorme huis waren legendarisch.’

 

Muziek schalt uit open deuren, bewoners van Otrobanda zitten te kletsen op hun veranda’s, kinderen rennen rond tussen de pastelkleurige gebouwen. Rosa houdt stil voor een roze huis dat tot voor kort door Foko werd gehuurd en waar queer jongeren terecht konden voor een luisterend oor. ‘Helaas moest dat door geldgebrek sluiten.’

 

Privilege

 

Aan de overkant van een drukke weg ligt Landhuis Kranshi. ‘Daar is in 1997 de eerste Caribische lhbti-conferentie georganiseerd’, vertelt Rosa. ‘Curaçao heeft een enorme voortrekkersrol gespeeld in de regio, mede dankzij de steun van Nederland.’ In datzelfde landhuis was vorig jaar de receptie van Curaçaos eerste homohuwelijk. ‘Toen was de cirkel rond.’

 

Organisatoren Charlysen Jansen en Roushaira Alexander.

Organisatoren Charlysen Jansen en Roushaira Alexander.Bron Shirin Abedi voor de Volkskrant

 

Ook dat huwelijk kwam er niet zonder slag of stoot. Een wetsvoorstel lag al jaren te verstoffen, toen Janice Tjon Sien-Kie van Human Rights Caribbean vijf jaar geleden naar de rechter stapte om via die weg het homohuwelijk af te dwingen. Ze kreeg gelijk, maar de staat ging in beroep. Ruim een jaar geleden verplichtte de Hoge Raad Curaçao het homohuwelijk toe te staan. ‘Maar de wetten zijn nog niet aangepast’, zegt Alexander. ‘Erfrecht voor homostellen is nog niet geregeld.’

 

Curaçaose queer activisten krijgen vaak het verwijt dat hun strijd een privilege zou zijn, dat er belangrijkere zaken zijn om je druk over te maken, zoals armoede en de torenhoge huren. ‘Veel queers dragen ook zelf hun identiteit niet uit’, zegt Rosa. ‘Iedereen weet wie queer zijn, niemand benoemt het. Dat is typisch Curaçaos.’

 

Des te belangrijker om eens per jaar de gemeenschap in alle openheid te eren. ‘De Pride Walk is kort, maar de Pontjesbrug is de meest prominente plek van de stad’, aldus Rosa. ‘Dat wij die overnemen is van grote symbolische waarde.’

 

bron: www.volkskrant.nl


Reacties

Er zijn nog geen reacties geplaatst.

Plaats een reactie

Je moet ingelogd zijn om een reactie te mogen plaatsen. Klik hier om in te loggen.