Gay Vrienden Club

Hans (59): ‘In de brugklas was ik verliefd op een jongen met blonde krullen. Onder tafel hielden we elkaars hand vast. De erotische spanning, de aantrekkingskracht, alles was er, maar het had geen naam. Geen van beiden vonden we het gek wat we deden, niemand wist ervan. Na de vakantie ging hij naar een andere klas en verdween het contact. Toen kwam de zwemclub, een hechte groep jongens in Speedo’s. Botsende ledematen onder water, naakt in de kleedkamer – wat waren die jongenslichamen mooi. Ik wist zeker dat ik de enige was die daar zo naar keek. Ik gaf geen woorden aan mijn bewondering, stelde geen vragen, ik kende niemand die gay was.

‘Van de vijf kinderen in ons gezin kreeg iedereen stuk voor stuk verkering. ‘Hans, heb jij al verkering of val je op jongens?’, gevolgd door gegniffel. Ik lachte, speelde de clown. Toen ik 20 jaar was, ging ik op vakantie met een vriend. Smoorverliefd sliep ik iedere nacht naast hem. Er is niets gebeurd, niets gezegd en toch is dit nog steeds de allermooiste vakantie van mijn leven. Thuis dook ik weer met de Panorama in bed. De boeken met foto’s van jongens die ik kocht en goed verborg, heb ik allemaal weggegooid toen ik trouwde.

Huwelijk met een vrouw

‘Ik werkte in het christelijk onderwijs, woonde op de Veluwe, zat elke zondag in de kerk; met mijn tong beleed ik van alles wat ik in mijn hart niet meende. Maar op mijn vrouw was ik echt verliefd. Eindelijk had ik iemand met wie ik over mijn gevoelens kon praten. Al snel durfde ik haar te zeggen dat ik ook op mannen val. Ze reageerde schouderophalend: ‘Ach, misschien val ik ook wel op vrouwen.’ Met andere woorden: wat hebben al die speculaties nu voor zin, we hebben het toch goed samen? Vervolgens spraken we er niet meer over. Naïef wellicht, maar dit was dertig jaar lang de manier om onszelf te beschermen.

‘En huppakee, zwijgend over mijn homoseksualiteit, gleden we ons jonge gezin binnen. Tot onze oudste werd geboren had ik plezier in seks, maar daarna verdween dat. Ik kreeg paniekaanvallen, mijn verlangen naar dat wat niet uit te spreken viel, liet zich steeds minder goed onderdrukken en leidde iedere drie jaar tot een nieuwe crisis. Het werd 2003, het internet was inmiddels bloeiende, via MSN legde ik contact met mannen, ik sprak af in sauna’s en liet me masseren. Voor het eerst streelden mijn vingers het lichaam van een andere man en voelde ik een onvervalste opwinding die ik bij een vrouw nooit had ervaren. Nog belangrijker: ik was voor het eerst compleet. Even voelde ik me ‘heel’ en ontbrak het me aan niets.

‘Heel even, want eenmaal thuis, kwam de onrust dubbel zo hard weer terug en daarna zou het nooit, nooit meer rustig worden in mijn hoofd. In die sauna’s kreeg lust eindelijk vrij spel en werd mij een glimp gegund op hoe mijn leven eruit had kunnen zien. Al die jaren had ik er zo naar verlangd een man fysiek lief te hebben. Na iedere stiekeme ontmoeting stopte ik die sensatie weer weg, mijn fantasie ooit de man van mijn leven tegen te komen negeerde ik, net zo lang tot de lust weer te groot werd en ik opnieuw een ontmoeting arrangeerde.

Even aandacht

‘Mijn vrouw wist daarvan, denk ik. Maar weten en wéten is niet hetzelfde. Als we erover spraken was dat altijd heel kort. Dan was er even aandacht voor wie ik nog meer was en daarna ging het deksel er weer op. Ze was vergevingsgezind wat betreft mijn ontmoetingen met mannen. Maar ze zei niet: ga maar, zoek het maar uit, ik sta achter je. En ik drong niet aan. De schaamte was te groot. Het was gewoon te eng. We raakten het onderwerp ‘gay’ bij wijze van spreken alleen met onze vingertoppen aan, vluchtig, bang ons te branden.

‘Vele jaren later, in de zomer van 2022 tijdens weer zo’n crisis, vroeg ze: gaat het goed met je, Hans? Ik antwoordde ‘ja’, want ik durfde niet te zeggen dat ik stikte. Ik besloot een paar dagen in mijn eentje naar zee te gaan en daar, op het strand, sprak ik hardop de woorden die meteen verstomden in het geluid van de brekende golven en de wind maar nu wel gezegd waren: ‘Ik ben een man die op mannen valt.’ Dat was het begin. Die herfst volgde ik een cursus persoonlijk leiderschap. Op een dag vroeg de trainer: ‘Hans, heb je nu al je belangrijke thema’s genoemd, wanneer ben je nou echt gelukkig?’ Toen barstte ik in huilen uit en antwoordde: ik ben pas gelukkig als ik mezelf kan zijn. Ik val op mannen.

Speech voor echtgenote

‘Die avond, in de auto op weg naar huis, schreef ik in gedachten de speech voor mijn vrouw die aan alle twijfel voorgoed een einde moest maken. Maar toen ik de straat inreed, verdween alle moed. Bang om alles wat ik liefhad kapot te maken: mijn vrouw, mijn baan, het contact met de kinderen – en dat terwijl mijn zoon al tien jaar eerder uit de kast was gekomen. Zwijgen, verbijten, verdringen – ik wist niet beter. Pas toen mijn vrouw een paar weken later op stedentrip ging, schreef ik alles op en wachtte haar op met mijn speech op schoot. Wat is er?, vroeg ze toen ze binnenkwam. Ik stik, zei ik.

Het was een intens verdrietig moment, want ik wilde en wil haar niet kwijt. We houden van elkaar, maar we houden elkaar misschien ook gevangen. Ik heb die dag gezegd dat ik me nooit meer wil verstoppen en het iedereen zou gaan vertellen, aan de kinderen, familie, collega’s. En ze steunde me daarin. Alles waar ik al die jaren zo bang voor was geweest, dat ik verstoten zou worden, gebeurde niet. Eigenlijk keek niemand er echt van op. En mijn oude moeder zei: ach, Hansie, dat wist ik toch allang. De glimp op een compleet leven zonder geheimen is nu een ruime blik geworden. Ik heb een vriend met wie ik veel wandel. Maar seks met mannen is binnen mijn huwelijk vooralsnog onbespreekbaar. Hoe ziet de toekomst eruit? Kies ik voor de begripvolle loyaliteit en liefde van mijn vrouw? Of neem ik nog een stap en kies ik voor nieuwe verliefdheid en lust? Ik vrees dat dit voorlopig nog een dilemma zal blijven.’