Gay Vrienden Club

De wet staat de Turkmeense autoriteiten toe iedereen die hiv-positief is op te sluiten voor "sodomie"

Twee mannen die ontsnapten uit een van 's werelds meest geheimzinnige en repressieve staten, hebben aan AFP verteld hoe ze in Turkmenistan werden gemarteld, geslagen en verkracht vanwege de "misdaad" homoseksualiteit.

Wanneer de olie- en gasrijke Centraal-Aziatische republiek in het nieuws komt, is dat meestal vanwege de excentriciteiten van haar "Nationale Leider" en "Beschermheld" Gurbanguly Berdymukhamedov.

De tandarts die autocraat werd en gedichten schrijft over zijn paard – en wiens voetbalteam nog nooit een wedstrijd in de lokale competitie heeft verloren – is een gezondheidsfanaat. Zozeer zelfs dat zijn zoon Serdar, de president, van plan is om roken daar tegen het einde van het jaar "uit te bannen".

Maar achter de monumentale standbeelden en de marmeren stad Arkadag, gebouwd ter ere van Berdymukhamedov, worden tegenstanders en minderheden genadeloos vervolgd, zeggen Amnesty en Human Rights Watch. LHBTQ-mensen worden het meest vervolgd, en vaak gevangengezet of naar psychiatrische ziekenhuizen gestuurd.

Verkrachting, marteling, stilte: LHBTQ-overlevenden onthullen de gruwel in Turkmenistan
Hoewel Turkmenistan overwegend islamitisch is, is de regering seculier, met een grote nadruk op de verering van Turkse folklore en tradities.

Verkrachting, marteling, stilte: LHBTQ-overlevenden onthullen de gruwel in Turkmenistan
De wet staat de Turkmeense autoriteiten toe iedereen die hiv-positief is gevangen te zetten wegens "sodomie"

Twee mannen die ontsnapten uit een van 's werelds meest geheimzinnige en repressieve staten, hebben aan AFP verteld hoe ze in Turkmenistan werden gemarteld, geslagen en verkracht vanwege de "misdaad" homoseksualiteit.

Wanneer de olie- en gasrijke Centraal-Aziatische republiek in het nieuws komt, is dat meestal vanwege de excentriciteiten van haar "Nationale Leider" en "Beschermheld" Gurbanguly Berdymukhamedov.

De tandarts die autocraat werd en gedichten schrijft over zijn paard – en wiens voetbalteam nog nooit een wedstrijd in de lokale competitie heeft verloren – is een gezondheidsfanaat. Zozeer zelfs dat zijn zoon Serdar, de president, van plan is om het roken daar tegen het einde van het jaar "uit te bannen".

Maar achter de monumentale standbeelden en de marmeren stad Arkadag, gebouwd ter ere van Berdymukhamedov, worden tegenstanders en minderheden genadeloos vervolgd, zeggen Amnesty en Human Rights Watch, en met name LGBTQ-mensen, die vaak gevangen worden gezet of naar psychiatrische ziekenhuizen worden gestuurd.

Arslan, die nu ondergedoken zit in het buitenland, vertelde AFP hoe hij vijf keer verkracht werd in de gevangenis – waar hiv-positieve gevangenen veroordeeld zijn tot een langzame dood door gebrek aan behandeling – terwijl David werd geslagen en verkracht door zijn folteraars, die handschoenen droegen "om te voorkomen dat ze mijn bloed aanraakten".

Hun zeldzame getuigenissen, ondersteund door officiële documenten en bevestigd door ngo's, onthullen een verborgen kant van het teruggetrokken regime, dat geen onafhankelijke media of mensenrechtenorganisaties tolereert.

De autoriteiten weigeren commentaar te geven op al deze beschuldigingen. Maar vorig jaar hielden ze bij de VN vol dat "alle discriminatie" illegaal was in Turkmenistan.

Homoseksuele relaties zijn een misdaad, zeiden ze, omdat ze indruisen tegen de "traditionele waarden" van het Turkmeense volk.

Arslans verhaal

Arslan – wiens naam AFP is veranderd om hem te beschermen – groeide op in armoede in de op één na grootste stad van Turkmenabat, vlakbij de grens met Oezbekistan. "We hadden geen brood of basiskleding", zei de 29-jarige, afkomstig uit de Oezbeekse minderheid.

Toen hij op 18-jarige leeftijd naar de hoofdstad Asjchabat verhuisde, was hij verbijsterd door de pracht en praal van de witte marmeren gebouwen die waren gebouwd door de eerste post-Sovjetpresident van het land, Saparmurat Niyazov, en Berdymukhamedov, die in 2006 de macht grepen.

Hij ontdekte ook een kleine homogemeenschap en begon een geheime relatie met een man. Maar drie jaar later werd hij samen met ongeveer tien andere "verdachte homoseksuelen" gearresteerd.

Hij denkt dat zijn vriend gedwongen werd hem aan te geven.

Arslan werd in januari 2018 tijdens een besloten zitting door de politie geslagen en tot twee jaar gevangenisstraf veroordeeld wegens sodomie. Hij bracht negen maanden door in een strafkolonie voordat hij gratie kreeg.

Van de 72 mannen in zijn barak waren er ongeveer 40 daar vanwege hun seksuele geaardheid. Op een dag richtte de leider van de barak, een moordenaar – "die met veel gevangenen sliep" – zijn aandacht op hem en verkrachtte hem herhaaldelijk nadat hij hem met kalmeringsmiddelen had volgepompt.

"Het was afschuwelijk", zei Arslan, die probeerde zelfmoord te plegen door "een heleboel pillen" te slikken. Toen hij de gevangenisdirecteur vanuit het ziekenhuis over de verkrachtingen vertelde, "lachte hij en zei dat ik daar was."

Na zijn vrijlating vond Arslan werk en probeerde hij zijn leven weer op te bouwen, maar het stigma was overweldigend. Mensen herkenden hem en bedreigden hem, "schreeuwden tegen me op straat."

Hij werd twee keer naar een psychiatrische afdeling gestuurd nadat hij in 2021 en 2022 opnieuw was gearresteerd. "Ze wilden me genezen omdat ik volgens hen een ziekte heb."

Hij besloot het land te verlaten, maar omdat de autoriteiten probeerden een massale uittocht van Turkmenen die ontberingen en repressie ontvluchtten, te beteugelen, werd hem een ​​paspoort geweigerd.

Uiteindelijk, na het omzeilen van strenge internetcontroles, kreeg hij hulp van de ngo EQUAL PostOst, die LHBTQ'ers in het voormalige communistische blok bijstaat, en kon hij een paspoort kopen.

"Alles wordt geregeld door corruptie" in Turkmenistan, zei hij. Transparency International heeft het land uitgeroepen tot een van de 15 meest corrupte landen ter wereld.

Uiteindelijk kon hij vluchten naar een van de weinige landen waar Turkmenen zonder visum binnenkomen.

Geschreeuw wordt niet gehoord

David Omarov, 29, is al sinds zijn tienerjaren hiv-positief; voorlichting over het virus en preventieve maatregelen zijn in Turkmenistan vrijwel onbestaande.

Vanuit een middenklasse-achtergrond in de hoofdstad werd zijn leven in 2019 op zijn kop gezet toen hij door de veiligheidsdiensten werd opgeroepen tijdens een van de frequente hardhandige acties tegen LHBTQ'ers. Hij werd enkele dagen vastgehouden en gemarteld om de namen van andere mannen te geven.

"Ze wisten dat ik hiv-positief was", vertelde hij aan AFP. "Dus sloegen ze me met handschoenen en schopten ze me om mijn bloed niet aan te raken. Maar ik begon hevig te bloeden. Misschien heeft dat me gered."

"Het ergste is dat niemand je geschreeuw hoort", zei hij, eraan toevoegend dat hij door zijn beulen was verkracht, maar nog steeds niet kan verdragen wat ze hem hebben aangedaan. "Dat zijn wonden die nog niet geheeld zijn", zei hij.

Omarov zei dat Turkmenistan de vervolging rechtvaardigt als een verdediging van zijn "traditionele waarden".

"Het zijn volksfascisten", zei hij.

Hoewel Turkmenistan overwegend islamitisch is, is de regering seculier, met een grote nadruk op de verering van Turkse folklore en tradities.

Gurbanguly Berdymukhamedov (68) en zijn zoon Serdar (43) worden afgeschilderd als hoeders van deze steppecultuur met persoonsverheerlijking die vergelijkbaar is met die van Stalin of de Kims in Noord-Korea.

Ze hebben ook het Turkmeense Akhal-Teke-paard en de Alabai-hond op een voetstuk gezet als nationale symbolen, en het land bezaaid met standbeelden van deze dieren.
Vader verdwenen

De pure "wreedheid" van het Turkmeense regime onderscheidt het van andere autoritaire Centraal-Aziatische staten, betoogt Omarov, die asiel heeft gekregen in Polen.

Als enige Turkmeense LGBTQ-activist die openlijk spreekt, heeft Omarov online doodsbedreigingen ontvangen.

Thuis zei hij dat zijn familie in zijn plaats wordt gestraft, waarbij zijn vader verdween en zijn broer werd neergestoken.

De vervolging is zo hevig dat hij contact met hen vermijdt uit angst voor verdere represailles.

Nadat hij in het geheim de steungroep De Onzichtbare Regenboog van Turkmenistan had opgericht toen hij nog in het land was, zet hij de strijd in ballingschap voort met een beperkt budget en financiert hij zijn activisme door te werken in een Poolse supermarkt.

"Jullie zijn niet de schande van een natie", probeert hij LGBTQ-mensen thuis te vertellen. "Je verdient het om geliefd te worden en je bent geen fout."

Emir viel voor het eerst voor een andere jongen toen hij ongeveer 12 was. Hij dacht dat hij de "enige in die categorie" was, totdat hij later via Russische televisie, voordat satellietschotels in Turkmenistan verboden werden, hoorde over het bestaan ​​van homo's.

Hij groeide op in een arm gezin in Turkmenabat, droeg graag roze kleding en werd al snel het doelwit van homofobe beledigingen.

Zijn angst en paranoia groeiden. "Ik dacht dat de politie mijn gedachten kon lezen", zei hij. Maar in 2018 vertrok hij nadat hij een studievisum voor Rusland had gekregen.

Ondanks vijandige wetten was Rusland lange tijd een eerste toevluchtsoord voor LGBTQ-mensen die voormalige Sovjetrepublieken ontvluchtten – tot de volledige invasie van Oekraïne in 2022.

In 2019 verhuisde Emir naar een klein betwist gebied in Europa dat AFP voor zijn veiligheid niet mag onthullen.

Maar in april vorig jaar ontdekte hij dat hij hiv-positief was en zijn nieuwe leven stortte in. Hij verloor zijn baan en werd bedreigd met deportatie terug naar Turkmenistan, waar hij er zeker van is dat "ze me zullen mishandelen en me zullen laten sterven vanwege mijn ziekte".

Om aan dat lot te ontkomen, moet hij zijn oude paspoort verlengen, maar dat betekent dat hij terug moet naar Turkmenistan en het risico loopt opgesloten te worden.

Gevangenisstraf wegens hiv-positief

De wet staat de Turkmeense autoriteiten toe iedereen die hiv-positief is gevangen te zetten wegens "sodomie" of wegens "het blootstellen van anderen" aan het virus.

"Wanneer homoseksuele mannen zich laten behandelen voor hiv, lopen ze het risico om bij de politie te worden aangegeven", aldus Anne Sunder-Plassmann van het International Partnership for Human Rights.

Hoewel de overheid onvermoeibaar een gezonde levensstijl promoot, verstrekt ze geen statistieken over hiv-infecties en "weigert ze een crisis te erkennen, waarbij artsen infecties vaak verzwijgen", aldus Sunder-Plassmann.

Emir heeft slechts incidenteel toegang tot antivirale behandeling en vreest dat hij aids zal krijgen. Net als Arslan leeft hij in constante angst om door de Turkmeense autoriteiten te worden opgepakt.

Zijn angst is niet ongegrond. De Turkmeense dissidenten Alisher Sakhatov en Abdulla Orusov verdwenen in juli uit een Turks deportatiecentrum, ondanks een gerechtelijk bevel tot vrijlating. Mensenrechtenorganisaties vreesden dat ze naar Turkmenistan zouden worden overgebracht.

dit is een google translate vertaling

bron: www.ndtv.com/