Gay Vrienden Club

Ze zit in een vliegtuig, op weg naar Rome. Een stewardess loopt langs. Wanneer de Edese Linda haar aankijkt, krijgt ze het ineens bloedheet. „Ik was totaal onder de indruk en dacht: ‘Wow, wie is deze vrouw?’. En meteen daarna: ‘Huh, ik was toch hetero? Wat gebeurt er nou? Ik kwam tot het schokkende besef dat die homogenezing nooit heeft gewerkt.’

Die ‘genezingen’ hadden een indruk achtergelaten. „Ik moest tussen mensen in komen staan. Zij legden allemaal handen op me. Daarna begonnen ze te schreeuwen, te gillen, te commanderen. Dat deden ze in het Nederlands, maar ook in tongentaal (onverstaanbare taal die wordt gebruikt om een boodschap van God door te geven aan anderen, red.). Alles om die ‘demonen’ uit je te krijgen.”

Ze gaat mee in de overtuigingen van de kerk. „Alles wat ik tot dan toe bij ze had geleerd, was goed. Dus ik dacht, laten we het proberen.”

‘Ik werd door iedereen geaccepteerd’

De extreme ‘gebedsgenezingen’ staan in schril contrast met de omgeving waarin Linda opgroeit. We spoelen de tijd terug naar de jaren 90: Linda, een geboren en getogen Friezin, komt uit een christelijk gezin. Dat christelijk zijn beperkt zich tot een christelijke school en af en toe een bezoekje aan de kerk.

Rond haar 12de ontdekt Linda (nu 33) dat ze anders is dan de meeste andere meisjes van haar leeftijd. Ze valt op vrouwen. Uiteindelijk komt ze als 15-jarige puber uit de kast. „Dat ging gewoon prima, ik werd door iedereen geaccepteerd”, blikt ze terug.

De tiener krijgt een baantje bij de Hema. Collega’s stellen haar voor: ‘Ga eens mee naar een kerkdienst!’ Linda besluit mee te gaan en komt al snel in een kerkgemeenschap terecht waarin ze zich heel geliefd voelt. „Het sprak me heel erg aan. Ik voelde me nooit zo geliefd of gezien als daar, in die kerk. Dus ik ging ook vaker mee.”

‘Rode draad gevonden’

Met elke kerkdienst wordt ze een beetje radicaler. Ze krijgt een bijbel en stort zich op het boek. Totdat ze in het heilige boek leest over homoseksualiteit. „Ik maakte hieruit op dat je als christen niet homoseksueel kon zijn, dat dat niet de bedoeling was. Maar hoe moet ík dat dan doen?”

Die conclusie is voor de jonge, lesbische Linda het begin van de heftigste periode uit haar leven. Vier of vijf keer ondergaat ze de zogenaamde ‘genezingen’ als lid van een vrije baptistengemeente. Eigenlijk weet ze niet eens meer wat er op die momenten precies tegen haar werd gezegd „Het was traumatisch”, vertelt ze openhartig. „Ik vond het verschrikkelijk.”

Stel je voor dat het zou werken; wat een leven heb je dan. Als hetero heb je echt een ticket in je handen. Terwijl je als homo niet eens mag zingen op het podium van veel kerken

 

Waarom dan toch vier of vijf ‘pogingen’? „Ik dacht: ik heb hier de rode draad gevonden waardoor ik goed kan leven. Ik voelde me daar veilig, geliefd. Als dit nodig is, is het toch een klein offer? Stel je voor dat het zou werken; wat een leven heb je dan. Als hetero heb je echt een ticket in je handen. Binnen de kerk heb je dan al zoveel privileges. Terwijl je als homo niet eens mag zingen op het podium van veel kerken.”

Vijf jaar houdt Linda zichzelf voor de gek

„Ik zei dat ik verschil merkte omdat ik hoopte dat het dan zou stoppen. Maar wist ik veel wat ik moest voelen. Natuurlijk ga je dan zoeken naar dingen. Tijdens een genezingsavond overlegde ik mijn twijfel met iemand van de kerk. Ik vertelde hem dat ik me eigenlijk nog gewoon hetzelfde voelde. Hij ging toen weer voor me bidden, en schreeuwen. Daarna voelde ik me opeens anders, heel vervreemd eigenlijk. Ik dacht: dít is wat ik moet voelen.”

Wat volgt zijn vijf jaren waarin Linda zichzelf volledig voor de gek houdt. Ze gaat als hetero door het leven. Haar familie moet het met pijn in haar hart vanaf de zijlijn aanzien.

„Mijn ouders vonden het al niks dat ik naar de kerk ging. Toen ik hetero ‘werd’, vonden ze dat heel raar. Mijn vader uitte zijn zorgen, vond dat ik gehersenspoeld werd.” Maar ze overtuigt zichzelf. Ondanks dat ze in die vijf jaar nooit gevoelens krijgt voor een man.

Ik voelde me verscheurd en realiseer­de me; het is óf niet leven, óf wel leven en homoseksu­eel zijn

„Achteraf gezien voelde ik in die tijd eigenlijk sowieso niks”, blikt ze terug. Rond deze tijd verruilt ze het hoge noorden voor Ede. Ze gaat studeren in het heidestadje, maar is een groot deel van deze eerste jaren in Ede depressief. „Daarvoor kreeg ik antidepressiva. Daardoor voelde ik nog steeds niks, maar nu deden de medicijnen het voor me”, vertelt ze.

‘Waar heb ik in gezeten? Wat is dit voor gedachtegoed?’

Na Rome gaat Linda voor een afstudeerproject naar Estland. „Ik weet niet of je ooit in Estland bent geweest in de winter, maar de donkere dagen en koude temperaturen pasten heel goed bij mijn depressie. Het werd de perfecte plek voor mij om te bedenken wie ik nou eigenlijk ben.”

„Ik voelde me verscheurd en realiseerde me; het is óf niet leven, óf wel leven en homoseksueel zijn. Ik besloot mezelf te accepteren en ik besloot ook dat God me oké vond.”

Bevrijd keert Linda terug, maar eenmaal thuis kan ze op weinig begrip uit haar religieuze kring rekenen. Ze is dan overgestapt van de baptistengemeente naar de pinkstergemeente. „We houden van je, maar je bent besmettelijk. Je hebt demonen toegelaten, die eruit moeten. Totdat je tot inkeer komt, ben je hier niet welkom”, vat ze de reacties vanuit haar kerk samen.

„Dat was het moment waarop het gordijn van mijn ogen viel. Waar heb ik in gezeten, wat is dit voor bizar gedachtegoed?”

Therapie en wantrouwen

Na jaren van trouwe dienst breekt Linda met de kerk en met God. Ze blijft in Ede wonen, stopt met de antidepressiva, trouwt met een vrouw en komt erbovenop. Maar de littekens die de homogenezing hebben achtergelaten, zijn diep. „Het is heel traumatisch geweest. Je wordt zo ontzettend in liefde ontvangen, maar tegelijkertijd word je afgewezen op iets wat je niet kunt veranderen. Daardoor ging ik mijn eigen identiteit ontkennen”, vertelt ze.

„Ik volg er nog steeds therapie voor. Waar ik nu nog last van heb? Ik wantrouw in principe iedereen, vooral andere christenen. En ik voel me heel vaak niet welkom, ook bijvoorbeeld bij iets knulligs als de supermarkt. Er zit iets fundamenteels in mij dat zegt dat ik niet mag bestaan.”

„Er is té vaak gezegd dat ik niet oké ben. En als mijn vrouw mij een kus wil geven in het openbaar, ook al is het maar een kus op mijn wang, wijs ik haar af. Die rare regels blijven bestaan in mijn hoofd.”

* = Uit privacyoverwegingen wil Linda niet met de achternaam op de site.