Gay Vrienden Club

Bob, wat beperkt door zijn gebroken hand, wordt op het Utrechtse busstation opeens lomp aan de kant geduwd. Na zijn ‘hé!’ beginnen drie jongemannen van rond de 18 te schelden. Christiaan: „Het was meteen: ‘Rot op, kankerhomo’.’’

Bob: ,,Ik was moe van het stappen en bovendien stonden we tussen hordes mensen. Dus ik zei: ‘Fuck off, laat ons met rust’.’’ Dat was misschien niet zo handig, bedenkt hij later. ,,Ze reageerden daarna nog agressiever. Die lui zijn niet oké, realiseerde ik me.’’

Op het busstation staan echter ook vier boa’s hun werk te doen. Drie wat verderop, maar één is van dichtbij getuige van de scheldpartij. Bob vraagt hem om in te grijpen. „Ik vertelde hem dat het over onze geaardheid ging en dat ik me niet meer veilig voelde. Hij nam me niet serieus en weigerde om te helpen. Hij zei alleen maar: ‘Stap nou maar gewoon in’.’’

Elke dag uitgescholden

De bus naar Bunnik (en verder) is tjokvol. Bob en Christiaan staan voorin, het trio (uit Odijk hebben ze opgevangen) zit niet ver weg en gaat onverminderd door met schelden en tieren. Christiaan: „Eén passagier probeerde vergeefs iedereen te bedaren. Ook Bob bleef maar roepen dat ze hun smoel moesten houden.’’

Bob: „Ik was over mijn toeren. Mensen kunnen aan me zien dat ik homo ben, dus ik word bijna elke week uitgescholden. Het meest te vrezen heb ik van blanke jongemannen, vaak goed opgeleid. Die gaan maar door.’’

Als Christiaan in de bus iets laat vallen en wil oprapen, reageert het drietal meteen: ‘Hé, vieze natte flikker.’ Bij Bob knapt er iets. „We waren 17 minuten lang uitgescholden, vernederd en beschimpt over onze geaardheid. Ik was er he-le-maal klaar mee.’’ Christiaan: „Veel mensen snappen niet wat dat met je doet.’’

Hij moet rennen

De bus stopt net bij halte Van Zijldreef in Bunnik, Christiaan stapt al uit, maar Bob spuugt nog witheet in de richting van de drie Odijkers. „Ik verliet de bus, maar hoorde de reuring achter me. Dat is niet goed, schiet er door me heen.’’ Iets hards raakt zijn hoofd en hij zet het op een lopen. Even later gaat hij op straat onderuit en schaaft zijn gezicht.

Christiaan ziet dat de drie lastpakken langs hem heen schieten richting zijn vriend Bob. Hij probeert erachteraan te rennen, maar door alle tassen en zijn astma wordt dat niks. „Deze lui waren zo opgefokt en ik wilde niet dat ze Bob te grazen zouden nemen. Dus riep ik hard: ‘What the fuck denken jullie met mijn vriend te gaan doen’?’’

Het werkt. Als een roedel wolven draaien ze zich om en storten zich op hun andere prooi. Bij het Bunnikse bouwbedrijf BAM voor de deur wordt Christiaan ingesloten en toegetakeld. Hij krijgt klappen in zijn gezicht en na een hoge trap gaat hij neer, waarna het drietal op hem in blijft schoppen.

Genieten van vernedering

Hij ziet nog net verderop een stel staan en vraagt ze de politie te bellen. „Dat hebben ze gedaan, maar meer ook niet. Ondertussen filmde een van de drie Odijkers wat er gebeurde. Hij keek er heel tevreden bij. Onbegrijpelijk hoe iemand zo kan genieten van een vernedering. Misschien had ik harder terug moeten slaan, maar ik voel me daar geen beter mens door.’’

Tijd voor het drietal om de tas van Christiaan te stelen en de benen te nemen. Thuis gaan Christiaan en Bob met de moeder van laatstgenoemde naar de huisartsenpost. Ze zijn allebei gehavend, maar hebben geen blijvende schade, al blijft dat afwachten wat betreft het niet functionerende oor van Christiaan. Een arts maakt rapport op waarmee ze aangifte kunnen doen.

Op Koningsdag dringt moeder bij de politie aan op een snelle aangifte. „Wat ze hadden meegemaakt was zo intens, daar moest meteen wat mee gebeuren. Ook zijn er camerabeelden van station en in de bus. Die moesten worden veiliggesteld .’’

Roze in Blauw

Ze komen in contact met agenten van de afdeling Roze in Blauw. „Die hebben de jongens gehoord, beelden veiliggesteld en geadviseerd. Zo hebben we een klacht ingediend bij Qbuzz. De buschauffeur had de noodknop in kunnen drukken, maar besloot niks te doen en zelfs door te rijden. Ik hoop op bewustwording bij hem, maar ook bij daders, boa’s , en de rest van de samenleving.’’

Wat willen ze bereiken? Bob eist in ieder geval een vergoeding van de schade. Er is kleding kapot, een tas met spullen gestolen, en hij kon een paar dagen niet werken. En een tand van Christiaan is kapot. „Ik wil dat ze beseffen wat ze ons hebben aangedaan. Straf is prima. Je mag niemand in elkaar meppen, ook geen homo.’’

Bob was toen het ontspoorde bang en boos, maar dat is voorbij. „Ik voel me nu vooral in de steek gelaten door de mannen in uniform. Die hadden het verschil moeten maken. Dat doet iets met mijn veiligheidsgevoel. Ik hou rekening met stress als we er weer op uit willen gaan.’’ Zijn moeder: „Ik hoop dat de polarisatie met wortel en al wordt uitgetrokken en iedereen zich dan veiliger gaat voelen.’’

Nog geen aanhoudingen

De politie laat weten dat ze met het incident bekend is en onderzoek doet. Aanhoudingen zijn er nog niet verricht. Vervoerder Qbuzz, verantwoordelijk voor boa’s en buschauffeur, benadrukt het erg belangrijk te vinden dat iedere reiziger vakkundig en veilig op de bestemming komt. „We onderzoeken nog wat er is gebeurd en hebben contact met slachtoffers en hun ouders.’’

De echte namen van Bob, Christiaan en moeder zijn bekend bij de redactie. Ze roepen mensen die hebben gezien wat hen is overkomen op om zich te melden.