Gay Vrienden Club

‘Out’ van Dennis Alink beleefde op 25 juni 2024 zijn wereldpremière op het filmfestival Frameline in San Francisco. ‘Out’ volgt Tom (Bas Keizer) en Ajani (Jefferson Yaw Frempong-Manson), die er in het geheim een relatie op nahouden. Dat is naar hun mening maar beter ook, gezien het feit dat Twente, waar zij woonachtig zijn, wat LGBTQIA+ acceptatie niet bepaald voorop loopt. De film heeft een sterk autobiografisch karakter, daar Alink zelf ook als LHBTI’er in Twente is opgegroeid.

‘Out’ begint met het uit de kast komen van Ajani tegenover zijn ouders. Pa en ma zijn blij met zijn keuze om zijn geaardheid met hen te delen. Dit gesprek speelt zich in de achtergrond af, want de camera is de gehele tijd gericht op Tom. Als snel wordt duidelijk waarom; Tom zit zelf nog diep in de kast. Hoewel Ajani dus uit de kast komt, kan hij zijn ouders nog niet vertellen over zijn relatie.

Dat niet iedereen in het dorp zo ruimdenkend als de ouders van Ajani is, blijkt al gauw. Als Tom iemand aanspreekt op het gebruik van het woord “flikker”, krijgt hij een hoek op zijn kaak. Vanwege de bekrompenheid van hun Twentse medemens, maken Tom en Ajani plannen om naar Amsterdam te vertrekken. Ze willen daar gaan studeren aan de Nederlandse Filmacademie. Als bijkomend voordeel hoeven ze hun identiteit daar niet verborgen te houden.

Eenmaal wonend in Amsterdam worden ze opgenomen in een groep LHBTI’ers, die ze tijdens het uitgaan tegenkomen. Binnen die groep spelen vooral Fernando (Fjodor Jozefzoon) en Julian (Robbert Rodenburg) een grote rol. Gaandeweg blijkt al snel dat de Amsterdamse gayscene Ajani beter ligt dan Tom en het is maar de vraag of hun relatie het overleeft.

Deze film is zoals je in het Engels zou zeggen, een ”mixed bag”. De cinematografie die Alink ten tonele voert, verdient absoluut een pluim. In de eerste scène wordt al duidelijk dat Alink durft het minder bewandelde pad te kiezen. Door de gehele scène zich in de achtergrond te laten afspelen, terwijl het publiek naar de gelaatsuitdrukkingen van Tom kijkt, is gedurfd, maar zeer effectief. Alink kiest er veelvuldig voor om gedeeltes van scènes buiten camera te houden en met name te focussen op Tom. Alink maakt duidelijk dat, ondanks de belangrijke rol van Ajani, de film om Tom gaat: Tom en zijn worsteling met zijn identiteit en het vinden van zijn plaats. Deze worsteling leidt tot een steeds maar oplopende spanning.

Die oplopende spanning leidt tot een crescendo die wordt bereikt in een scène in de club. In deze scène laat Alink wederom zien dat hij een zeer getalenteerde filmmaker is. Hij gebruikt de flikkerende discoverlichting en Toms GHB-trip uitstekend om een sfeer te creëren en de kijker af en toe op het verkeerde been te zetten. Het laatste bereikt hij door tussen lichtflitsen door van de ene naar de andere personage te springen en sprongen te maken in de tijd. We hoeven ons in dat opzicht, over de carrière van Alink dan ook geen zorgen te maken.

Dat geldt helaas niet voor iedereen die aan de film heeft meegewerkt. Keizer en Frempong-Manson hebben totaal geen chemie. Hun relatie voelt vanaf het eerste moment niet echt, en onhoudbaar. Het mag dan ook geen verrassing heten dat er in Amsterdam relatieproblemen ontstaan. Het valt te betwijfelen of schrijvers Dennis Alink en Thomas van der Gronde dat gevoel van onhoudbaarheid hebben beoogt. Het tegendeel zal waar zijn. Het feit dat de chemie tussen beiden ontbreekt maakt ook dat het lastig is om het langzame afbrokkelen van hun relatie te betreuren.

De acteerkunsten die geëtaleerd worden zijn ook allerminst overtuigend. Keizer lijkt totaal niet opgewassen tegen de complexiteit van deze rol. Zijn vertolking van Tom is ongeloofwaardig en ongelofelijk stijf. Frempong-Manson past zijn rol een stuk beter, maar tegelijkertijd wordt hij in zijn rol ook een stuk minder uitgedaagd.

Verder heeft Alink lokaal talent de kans willen geven in zijn film. Op zich begrijpelijk, daar het om een overtuigende voorstelling van zaken neer te zetten van belang is dat de acteurs ook een Twents accent hebben. Echter, deze keuze werkt totaal averechts. Met name in de allerlaatste scène, maar ook in het begin van de film, heb je het gevoel dat je naar het lokale amateurtoneel zit te kijken. Helaas is dat geen overdrijving. Het acteerwerk in de laatste scène is werkelijk waar tenenkrommend.

Robbert Rodenburg en Fjodor Jozefzoon daarentegen leveren uitstekende optredens af. De scènes waarin zij een rol van betekenis spelen zijn een genot om naar te kijken. Hun chemie is uitstekend en ze zijn ontzettend grappig geschreven. Ze halen alles uit het script dat ze er mogelijk uit hadden kunnen halen. Ook Henry van Loon steekt er met kop en schouders bovenuit vergeleken met de rest van de cast. In het schaarse aantal minuten dat hij krijgt, laat hij een blijvende indruk achter. Juist omdat de acteurs die de bijrollen invullen zo goed zijn, is het contrast met de twee hoofdrolspelers gigantisch.

‘Out’ voelt in het eerste kwart als een film die kritisch wil zijn op de bekrompenheid die nog steeds leeft in grote delen van ruraal Nederland, wanneer het aankomt op acceptatie van LHBTI’ers. Dat is misschien ook wel de film die het had moeten zijn. In werkelijkheid is het een film die ons een kijkje geeft in de Amsterdamse gayscene, met daar doorheen gestrooid een verhaal over een vanaf meet af aan onhoudbare relatie. Toegegeven, dat doet de film op een cinematografisch prachtige manier, maar ‘Out’ mist de diepte die het uitstraalt te hebben.

bron: https://cinemagazine.nl

lees ook:
OUT gaat internationaal en is verkocht aan de Verenigde Staten