Gay Vrienden Club

Op zoek naar bevestiging probeert de veertienjarige Nino in contact te komen met een mythisch bosmonster. Het sfeervolle Almamula vertelt een queer coming-of-age-spookverhaal.

Ergens diep in de bossen leeft een monster met de naam Almamula. En zij komt iedereen halen die gezondigd heeft. Althans, dat is wat de bewoners van een klein plattelandsdorpje in Argentinië elkaar vertellen.

Klinkt als de premisse van een horrorfilm. Maar de enige werkelijke horror in Alma­mula, het speelfilmdebuut van Juan Sebastián Torales, speelt zich in de openingsscène af. De veertienjarige Nino wordt na een intiem moment met een andere jongen betrapt door de buurjongens. Zij slaan Nino in elkaar en laten hem bewusteloos achter in een truck vol padden. Gewoon, omdat het kan. Het is een rauwe scène, gefilmd in close-ups die je het gevoel geven dat je zelf tussen de meppende jongens staat. Een scène die ook het in zichzelf gekeerde karakter van Nino (sterk gespeeld door debutant Nicolás Díaz) verklaart: hij leert al jong dat mensen zijn vertrouwen niet verdienen.

Nino’s moeder wordt na deze gebeurtenis gevraagd tijdelijk met haar familie de stad te verlaten, want – zo redeneren de buurtbewoners – Nino heeft een slechte invloed op de andere kinderen. En dus verblijft de familie nu op het Noord-Argentijnse platteland, waar Nino over Almamula hoort. Hij is direct gefascineerd door dit mythische boswezen. De film houdt in het midden of dat uit angst is of omdat Nino een soort verwantschap met haar voelt, een bondgenoot in een wereld die hem afwijst.

Hoewel de film in toon en stijl geheel verschillend is, doet Almamula qua verhaal en thematiek denken aan Robert Eggers’ The Witch (2015), waarin eveneens een familie uit een gemeenschap wordt verbannen en in de buurt van een dreigend bos gaat wonen. En ook daar bevindt het ware monster zich uiteindelijk niet in het bos, maar is het de gemeenschap zelf.

In Almamula komt de horror nadrukkelijk van de Katholieke Kerk, die mensen dwingt louter in termen van zondigheid over hun seksualiteit te spreken. Wanneer Nino aan de pater bekent dat hij opgewonden raakt van de naakte Jezus aan het kruis, wordt hij onmiddellijk in een schuur opgesloten. Cultuur als verstikkende disciplinering.

Die façade van katholieke vroomheid laat Torales scherp contrasteren met een verder buitengewoon zinnelijke film, waarin iedereen voortdurend een beetje hitsig is. De broeierigheid spat ervan af in lome zwembadscènes of in schaarsverlichte slaapkamers waar de oudere zus van Nino met jongens experimenteert.

Met evenveel gevoel voor sfeer filmt Torales het bos, waar Nino op zoek gaat naar Almamula. In prachtig licht, even verleidelijk als dreigend. Hier hoopt Nino antwoorden en bevestiging te vinden. Van de mensen hoeft hij daar niet op te rekenen.

bron: www.filmkrant.nl