Gay Vrienden Club

In Darren Aronofsky’s The Whale speelt de gevallen filmster Brendan Fraser de extreem zwaarlijvige ( en homoseksuele) Charlie. Het is een film die makkelijk belachelijk te maken is, al zit er onder al het latex en pseudo-christelijk gepraat een sprankje oprechtheid.

Wees eerlijk, houdt literatuurprofessor Charlie (Brendan Fraser) zijn studenten voor. In een online schrijfcursus waarschuwt hij herhaaldelijk voor de val van het voldoen aan verwachtingen. Schrijven is het scherpen van je eigen mening, oreert Charlie, een zoektocht naar oorspronkelijke gedachten en een uitdrukking van wat jou als persoon uniek maakt.

Een beetje hypocriet dus, dat juist hij zijn laptopcamera uit heeft staan. De reden: zijn schaamte voor wat hij is geworden. Want Charlie heeft een extreme vorm van obesitas. In zijn eenzame appartement in Idaho leeft hij met zijn enorme lichaam verscholen voor de rest van de wereld. Alleen pizzabezorger Dan (Sathya Sridiharan) klopt af en toe aan en vriendin Liz (Hong Chau) verzorgt hem voordat ze aan haar nachtdienst begint.

Horror
Met The Whale (gebaseerd op een toneelstuk van Samuel D. Hunter) voegt Darren Aronofsky een nieuwe gebrekkige obsessieveling toe aan zijn filmoeuvre. De intens zwetende, zich uit verdriet volproppende Charlie past perfect bij de drugverslaafden Harry en Tyrone uit Requiem for a Dream (2000), de gebroken worstelaar Randy uit The Wrestler (2008) en de getroebleerde balletdanser Nina uit Black Swan (2010).

Verschil met die eerdere films: Aronofsky zoog de kijker hun belevingswerelden in met extreme close-ups, vreemde camerastandpunten of horror­elementen. In The Whale blijft Charlie vooral een buitenkant. Deels vanwege het fatsuit waarmee Brendan Fraser hem gestalte geeft, deels vanwege de toneelachtige enscenering. Overdonderde Aronofsky ons in eerder werk, hier leunt hij op dialogen en pseudo-­christelijke symboliek. Al is er in de openingsscène wel wat fysiek ongemak voor de kijker, wanneer Charlie bijna aan een hartaanval sterft terwijl hij masturberend naar porno kijkt.

The Whale is een sombere film, maar tegelijkertijd kinderlijk in hoe die naar een christelijk verlossingseinde werkt. Wel schittert er iets in die wijde, vriendelijke ogen van Brendan Fraser, ogen waarmee hij twintig jaar eerder furore maakte in films als The Mummy (1999). Vooral dankzij hem wordt Charlie een geloofwaardig personage – je snapt bijvoorbeeld dat Liz om hem geeft. Net zoals je snapt dat Charlie de treiterijen van zijn zeventienjarige dochter Ellie (Sadie Sink) zo gelaten ondergaat. Dat de film in de finale zo uit de bocht giert, is niet zijn schuld.