Gay Vrienden Club

Pedro Almodóvar die een western maakt? Wij waren op voorhand al fan van het idee. Maar had hij Strange Way of Life niet gewoon tot een langspeelfilm kunnen uitwerken?

Goed nieuws voor de hordes hitsige fans van Pedro ‘slutty daddy’ Pascal: de grijzende acteur die sinds The Last of Us en The Mandalorian plots tot het favoriete lustobject van het internet gebombardeerd werd, valt in Strange Way of Life te bewonderen in zijn blote kont.

Pedro Almodóvars nieuwste kortfilm begint namelijk met een stomend weerzien tussen twee oude geliefden: Jack (Ethan Hawke) is vandaag de sheriff van een dor woestijndorpje, maar maakte in een ver verleden zelf het Wilde Westen onveilig aan de zijde van Silva (Pascal), zijn partner in crime én in bed. Vijfentwintig jaar later komt Silva hem opnieuw opzoeken, en flakkert de vlam weer op.

Maar hun hernieuwde idylle is van korte duur. Naast sekszweet ruikt Jake ook onraad. Keert Silva na al die tijd enkel terug omwille van de liefde? Of heeft hij andere bedoelingen? Strange Way of Life is een thriller van het hart, die je laat gissen waar de grens tussen oprechte ontboezeming en opportunistische leugen precies loopt.

Hagelwitte onderbroeken

Almodóvar koppelt dat intieme mysterie aan een sensuele beeldtaal. De blikken die Hawke en Pascal uitwisselen, knetteren van passie en/of ingehouden verachting. Maar evengoed roept de regisseur instant intimiteit op met een onverwacht shot van twee hagelwitte onderbroeken die uit een lade worden gehaald.

In de openingscredits ziet u meteen dat modehuis Saint Laurent de film coproduceerde. Dat het Wilde Westen er stijlvoller dan ooit uitziet, spreekt dus voor zich. Verrassender is hoe natuurlijk het westerngenre zich naar Almodóvars zachte, kleurrijke esthetiek plooit. Alsof het altijd deel heeft uitgemaakt van zijn universum.

Strange Way of Life heeft alles om Almodóvar-fans te behagen, maar uiteindelijk is het formaat van de kortfilm toch een strange way om dit verhaal te vertellen. Net wanneer Almodóvar en zijn cast een wereld hebben afgelijnd, twee boeiende personages hebben voorgesteld en een prikkelend spanningsveld tussen hen hebben opgezet, floepen de lichten in de zaal alweer aan. Net wanneer een perverse liefdesdynamiek à la Hable con ella of La piel que habito in de maak lijkt, rijdt Almodóvar op een drafje de zonsondergang tegemoet. Doe de volgende keer toch maar weer een langspeler, partner!

bron: www.demorgen.be