Gay Vrienden Club

New Yorker Bobby is begin veertig en nog nooit verliefd geweest. Heeft hij ook geen behoefte aan, want ‘wie is er nou de hele tijd gelukkig?’ Dan ontmoet hij Aaron. Ah, de klassieke opzet voor een romantische komedie: verstokte vrijgezellen die ineens toch een vonkje voelen. Heerlijk.

In Bros gaat het om twee mannen. Dat is de reden dat de film met enige fanfare is aangekondigd: een grote studiofilm over gays, gespeeld door gays, die in de New Yorkse gaygemeenschap verliefd worden. Nou, mooi toch?

Ho ho, niet te snel. De film werd geschreven door hoofdrolspeler Billy Eichner die zich zijn hele leven al verbijt over de afwezigheid van gays in Hollywood. En wordt er een film gemaakt over twee verliefde mannen, zeg Brokeback Mountain, dan zijn de acteurs hetero en worden ze omstandig bejubeld om hun ‘moed’ en met prijzen overladen.

Volzinnen die op papier gevat leken

Logisch dat Eichner dat anders wil. Als producent kreeg hij Judd Apatow aan boord, een betrouwbaar merk als het gaat om komedie: Apatow maakte naam met slimme, warme en stekelig-grappige films als Knocked Up en This is 40. Je zou zeggen: alle sterren staan goed voor een vrolijke gay-romcom. Vrolijk is aardig gelukt, maar een sterke film is Bros niet.

Terwijl Aaron een goeiige, wat ongecompliceerde spierbundel is, lijkt Bobby als druk pratende podcastmaker en museumcurator in iedere zin die hij uitspreekt persoonlijke frustratie en maatschappelijk misnoegen te moeten uiten. Neem de tentoonstelling die hij maakt over historische personen die wat hem betreft thuishoren in het lhbti+-profiel: van geschilderde figuren uit het oude Egypte tot en met Eleanor Roosevelt en Abraham Lincoln. Dat had tot fantastische grapjes kunnen leiden. Maar Eichner schrijft volzinnen die op papier ongetwijfeld gevat lijken, maar in dialoog knorrig overkomen en de vaart uit de film halen. En wie Bobby confronteert met zijn drammerigheid, krijgt geheid ruzie. Zo schiet de scenarist zichzelf een beetje in de voet, door een mainstream film te willen maken die zich nadrukkelijk afzet tegen mainstream.

Een ongegeneerd sentimenteel einde

De leukste momenten ontstaan wanneer de politieke agenda even met rust wordt gelaten. Wanneer Debra Messing in een gastrol opduikt en op hoge toon moet uitleggen dat ze níet Grace uit de serie Will & Grace is. Wanneer er geintjes worden gemaakt over een filmstudio die mierzoete gay-komedies maakt, in de stijl van de Hallmarkfilms waar tegenspeler Macfarlane zijn brood mee verdient. Wanneer de stafleden van het museum – ieder een keurige lhbti+-representant – elkaar ideologisch in de haren vliegen.

En bovenal wanneer de film toewerkt naar een einde zoals het een romcom betaamt: met dank aan het oeuvre-met-een-snik van countryzanger Garth Brooks wordt het ongegeneerd sentimenteel. Dat is toch waar je, ongeacht geaardheid, voor komt: geestige, tranentrekkende romantiek.

bron: www.trouw.nl

Bekijk hier op video het interview dat de VPRO filmredactie had met de makers van Bros.

Interview Winq

Interview NOS