Gay Vrienden Club

Ambigue-waarheidsliefde wint het van moralistische helderheid in dit realistische drama over een ingewikkelde liefde tussen twee jonge vrouwen. Hoewel er feelgoodnummers op de soundtrack te horen zijn, wil dat niet zeggen dat alles zomaar goed komt.

Wie altijd en overal een lijntje uit heeft staan, vangt op de minst verwachte plek een keer een vis. Aldus de strekking van het aan Ovidius ontleende motto van Justine, een pakkend portret van een jonge Britse vrouw. De onverwachte plek waar Justine beetheeft is een boekwinkel, waar ze nieuwsgierig wordt opgenomen door de donkerharige Rachel. Justine beantwoordt de belangstelling door Rachel getuige te laten zijn van iets dat ze jat. Een verrassend intieme, uitdagende handeling die persoonlijker blijkt dan heel wat dingen die Justine daarna van zichzelf zal laten zien. Want Justine blinkt uit in verstoppertje spelen: ze blijft weg, liegt of verdwijnt als iets of iemand te dichtbij komt. Of ze dooft haar gevoelens in drank.

Dat de liefde in dit liefdesdrama eens niet als louter idylle wordt benaderd is een ver­ademing. De zoetsappig klinkende vrouwen­stemmen met akoestische gitaren op de soundtrack onderstrepen eerder hoe pijnlijk moeilijk het voor Justine is om dat romantische gevoel bestaansrecht te gunnen – hoe graag ze dat ook zou willen. Want luister maar eens naar de teksten, bijvoorbeeld van Remember Summers ‘Work of Art’: ‘I’m a poisoned arrow to your heart / sewn up with scars / I’m a work of art.’ Die illustreert de zelfhaat van Justine, waar de liefde van Rachel op stuit.

De spaarzaam gekozen teksten in deze dynamisch tussen hoop en vrees laverende film zijn op meer plekken opvallend sterk. Als Rachel naar haar jeugd vraagt, antwoordt Justine: “Laten we zeggen dat het verleden iets vreselijks kan zijn.” En als Rachel dan maar naar haar toekomstdromen vraagt: “Ik droom voornamelijk over de dood.” Net als de beste scènes roepen veel dialogen eerder vragen op over Justine’s innerlijk leven dan dat ze uitleggerig zijn.

Want ondanks haar grillige gedrag snappen we ook waarom het niet zo moeilijk is om van de stoere, slimme, uitgesproken Justine te houden.

Justine’s problemen voeren in deze clichémijdende film dan ook niet terug op een voor de hand liggende armoedige jeugd. Tenminste, niet in materieel opzicht. Dat stelt op een dieper niveau de vraag naar de sociaal-maatschappelijke omgeving die iemand nodig heeft om als persoon te kunnen gedijen. Hoewel we zien wat een puinhoop haar leven is, ben je geneigd Justine gelijk te geven als ze zegt: “Met mij is niets mis.” Maar waar Rachel in de drie maanden die de film beslaat vooruitkomt en reist, zit Justine vast in haar verleden. Dat de film daar geen oordeel over velt en geen eenduidige oplossing voor biedt, doet recht aan de complexiteit van Justine. Het haakje is in de vis geslagen. Maar de minst verwachte vangstplek is bij nader inzien misschien wel Justine’s hart.

bron: www.filmkrant.nl