Gay Vrienden Club

De knap geboetseerde gelijkenis van Bradley Cooper met dirigent Leonard Bernstein trekt steeds de aandacht, maar de beste prestatie levert Carey Mulligan als Bernsteins echtgenote, van frisse twintiger naar uitgeputte vrouw.

Extatisch rent dirigent en componist Leonard Bernstein de woonkamer van zijn villa binnen. Zijn Mass is af! De kinderen reageren verrukt, maar het moment wordt gekaapt door Bernsteins echtgenote, actrice Felicia María Cohn Montealegre. Zonder dat iemand het heeft gemerkt is ze naar het zwembad gelopen, om volledig gekleed van de duikplank te springen.

Het is veelbetekenend hoe schrijver, regisseur, producer en hoofdrolspeler Bradley Cooper dat moment visualiseert in Maestro: gezien vanuit de woonkamer, met op de achtergrond, klein en ingekaderd door een raam, de springende Felicia (Carey Mulligan).

Natuurlijk, ze wist van begin af aan dat ze in zee was gegaan met een homoseksueel (een woord dat de personages angstvallig vermijden), met een aan aandacht verslaafde man die zich volledig in zijn kunst kan verliezen. Maar dat besef maakt het niet makkelijk om met zo’n man samen te leven en om in zijn schaduw te staan – soms letterlijk, in het door cameraman Matthew Libatique bijzonder expressief gefotografeerde Maestro.

Nog eerder dan een biopic over Bernstein (1918-1990) is Maestro de geschiedenis van een huwelijk. De film voelt geregeld als een vervolg op Coopers A Star Is Born (2018): opnieuw vertolkt hij een briljant maar getormenteerd musicus die zijn geliefde dreigt te vermorzelen met zijn ego. Opnieuw gaat het over (zelf)opoffering en toewijding, en over de frictie tussen identiteit en imago.

Ook los van de controverse rondom Coopers neusprothese blijft zijn verschijning in deze Netflix-productie steeds de aandacht naar zich toetrekken. Voortdurend kun je je verbazen over de knap geboetseerde gelijkenis van Cooper met de echte Bernstein, ook qua mimiek, stemgeluid en de uitgesproken fysieke dirigeerstijl. Gelukkig overtuigt zijn vertolking voorbij het imitatiewerk, terwijl Mulligan de beste prestatie levert, van frisse twintiger naar uitgeputte vrouw.

De stijl van Maestro kent een vergelijkbare ontwikkeling. Tijdens Lenny’s doorbraak in de jaren veertig is de film zo springerig als de musicals die hij schrijft. Later schakelt Maestro over van zwart-wit op kleur en kalmeert de cameravoering. Na Felicia’s overlijden wordt het beeld breder, alsof Bernstein nu pas echt de ruimte krijgt om te vieren wie hij is. Wat Bernstein tot een overweldigend musicus maakte wordt intussen slechts aangestipt – de aangrijpende scène waarin hij het slot van Mahlers Tweede dirigeert als belangrijkste uitzondering.

Cooper bedacht een slimme oplossing voor deze hiaat: op de soundtrack worden uitsluitend composities van Bernstein als filmmuziek ingezet. Wanneer Felicia haar entree maakt, op weg naar het feestje waar ze haar man voor het eerst zal ontmoeten, wordt ze begeleid door extatische strijkpartijen uit On the Town; terwijl ze met Lenny op een ziekenhuisuitslag wacht, klinkt de openingsklarinet uit The Age of Anxiety. Geen ontsnappen aan, die Bernstein.

bron: www.volkskrant.nl