Gay Vrienden Club

Je kijkt zo vaak je kan steeds dezelfde film. Je ademt, eet en leeft het verhaal. Je bent tegelijkertijd een vogelverschrikker, een heks, een leeuw, een blikken man, een tovenaar die geen tovenaar is en toto de hond. Je danst als Michael Jackson, je huilt als Diana Ross en speelt in je eentje de hele wereld van Oz. Je springt van de hak op de tak en beweegt zonder regels. En dat allemaal in de veiligheid van je eigen kamer. Maar dan groei je op en moet je dealen met de echte wereld en alle vooroordelen, regels en hokjes die daar bij horen. Want het is niet de bedoeling dat je je als jongen met meisjes identificeert. Of andersom. Of daartussenin. Toch?

Want wat als je nergens bij hoort, omdat je niet de persoon bent waar iedereen op had gehoopt? Je wenst jezelf weg en op magische wijze word je opgetild door een tornado en beland je in een wereld vér voorbij de regenboog.

In The Ozard of Wiz keren 7 bijzondere mensen terug naar hun kindertijd, een tijd voor de schaamte. Allemaal hopen ze uiteindelijk bij The Ozard of Wiz te krijgen waar ze hun hele leven al naar op zoek zijn: een thuis, moed, hersenen en een hart. In deze wonderlijke en afwijkende voorstelling serveren we vogue, popmuziek en melancholie in een seventies sausje.

Ik voel me als een veertje in een gereedschapskist.
Ik zou willen dat ik zonder vragen door mijn leven zou kunnen surfen.
Vanzelfsprekend er zijn, net zoals alle anderen.
Maar dat is niet zo, ik moet opletten.
Niet zwaaien, niet lachen, niet roepen als ik iemand herken.
Met auto’s, een voetbal en zwaarden spelen.
Niet enthousiast worden, want dan gaan alle alarmbellen af.
Vooral verveeld kijken, net als alle anderen.
Een stoere, boze jongenssluier dragen.
Incognito.
Eigenlijk zo min mogelijk bewegen, Donny.

Was er maar een tornado die mij op zou tillen en me ver weg bracht van hier.

Maker René Geerlings over de voorstelling: “The ozard of Wiz wordt een coming-of-age verhaal over het anders zijn. Wat mij zo raakt is dat queers, dus homo’s, lesbiennes, transgenders, biseksuelen, de hele LGBTQIA+ gemeenschap, zich nog steeds niet veilig voelen. Dankzij Black Lives Matter worden we ons steeds bewuster van geïnstitutionaliseerde discriminatie; ook in de LGBTQIA+ gemeenschap is nog een emancipatieslag nodig.

De voorstelling wordt best wel persoonlijk. Ik ben nu 47 en ik heb nu pas het gevoel dat ik mezelf kan zijn. Dat komt onder andere doordat ik mensen om me heen heb verzameld, die dezelfde vijandigheid meemaken als ik, maar die zichzelf durven zijn, die zich bijvoorbeeld niet gender specifiek kleden of bewegen. Ik begin me nu pas te realiseren dat ik mij al mijn hele leven heb aangepast.

Met deze voorstelling wil ik aan kinderen laten zien hoe tof het is als je anders bent, dat er mensen zijn zoals jij. Ik sta aan de poorten van die kleurrijke wereld en heb zin om er keihard aan te rammelen. Ik hoop dat ook de voorstelling afwijkend wordt, het wordt vast even wennen om ernaar te kijken. Deal with it.”