Gay Vrienden Club

‘Christus, dat is toch de perfecte passieve bedpartner.’ Dit citaat uit

de voorstelling Nader tot U van Lars Brinkman geeft het thema van zijn

performance weer. Ook vraagt Brinkman zich af hoe het kan dat de halve

mensheid gelooft in een lijdende man die al zijn kwellingen eerder als

genot ervaart dan als pijn. Of is pijn juist genot?

tekst gaat verder onder de foto

Zijn solo is onderdeel van het Fringe Festival en speelt zich af in een

loods naast de horecagelegenheid Pllek op het NDSM-terrein in

Amsterdam-Noord. Die locatie is goed gekozen. Brinkman creëert daar met

behulp van een reusachtig wit doek verschillende theatrale beelden met

een sterk schilderkunstige inslag. Hijzelf zou een Christusfiguur kunnen

zijn, gehuld in een wit lendendoek.

Brinkman vertelt de ontdekking van zijn homoseksualiteit aan de hand van

verschillende beslissende momenten uit zijn leven, vooral uit zijn

vroegste jeugd waarin ‘puberteitshormonen’ door zijn lichaam jagen en

hij zich geen raad weet met zijn gevoelens. Hij wil zich uiten, maar

hoe? In het Vaticaan raakt hij als slungelige jongen gebiologeerd én

extreem opgewonden van een marmeren beeld van een man, met biceps, een

brok marmer van kracht dat tegelijk zacht en teder is. Dat hij juist

hier in het Vaticaan zijn seksuele geaardheid ontdekt, vervult hem zowel

met schaamte als met erotische fantasieën.

De titel van Brinkmans solo is Nader tot U, ontleend aan een van de

fameuze brievenromans van Gerard Kornelis van het Reve uit 1966. Ook

hierin vormen religie, homoseksualiteit en schaamte de leidraad. Er is

een groot verschil: Reve beschikt over een onnavolgbare ironie, en dat

ontbreekt bij Brinkman. Zijn tekst en zijn performance is van een

schuldeloze eerlijkheid, uiteindelijk staat hij geheel bloot voor het

publiek, licht flirtend, zelf een gebeeldhouwde jongeling, hij heeft de

schaamte overwonnen.

Wat wel heel vreemd is, is dat elke verwijzing naar de beroemde titel

van een van de allermooiste boeken uit de Nederlandse naoorlogse

literatuur ontbreekt, zowel in Brinkmans eigen tekst als in het

programmablad. Dat is een omissie en zou op zijn minst auteursrechtelijk

eerlijk zijn geweest, bovendien is Reve een van de eersten geweest die

op deze manier homoseksualiteit en religie met elkaar heeft verbonden.

Terug naar Brinkman. Het is knap en boeiend hoe hij aan de hand van

enkele ingrijpende momenten stap na stap tot de ontdekking van zijn

liefde voor mannen komt. Hij durft ver te gaan, bijvoorbeeld in de scène

waarin hij een goddelijke man – het levende tegenbeeld van het marmeren

beeld – bespiedt in een kleedhokje in het zwembad. Zijn fantasieën

liegen er niet om. Of zijn kennismaking met de wereld van bondage via

een man wiens naam hij niet kent, maar die hem een grenzeloze,

spirituele ervaring belooft. Er is nog een aspect aan Brinkmans

hoogstpersoonlijke, eerlijke tekst: hij wil zelf geen mannen nemen, hij

wil genomen worden, zoals hij in een lang, bijna dichterlijk gebed

zingzegt als hij het heeft over ‘O Meester, houd van me’.

Ondertussen heeft hij zich geheel vast gerold in dat witte doek met die

touwen, en dat is een sterk beeld. Aan het slot ligt Brinkman op de

grond, als Sint-Sebastiaan die met pijlen is doorboord. Opnieuw komen

pijn en genot samen, want martelaar Sebastiaan is de verbeelding van het

mannelijk naakt en held in de homo- en sm-wereld. Brinkman, dramaturg

Sara de Monchy, vormgever Rosa Schützendorf en eindregisseur Jef van

Gestel zorgen ondanks het zwaarbeladen onderwerp en de behoorlijk

verregaande teksten toch voor lichtheid en charme. Het is zuiver

gespeeld van Brinkman, aan het slot lijkt hij bevrijd van de beklemmende

schaamte: die is voorbij.

bron: www.theaterkrant.nl

21 maart Theater aan de Rijn - Arnhem

24 & 25 maart Theater Kikker - Utrecht

6 & 7 april: Theater Bellevue - Amsterdam

TICKETS  www.larsbrinkman.com