Gay Vrienden Club

De nu gebundelde, geslaagde korte verhalen van de jonge Pedro Almodóvar zijn even grillig, absurd en camp als later zijn films.

De werkelijkheid interessanter, kleurrijker maken, door er de juiste fictie aan toe te voegen, dat is precies wat hij al heel zijn leven probeert te doen. Toen hij nog jong was wist hij nog niet of hij schrijver zou worden of regisseur. Het werd uiteindelijk regisseur. In zijn eerste, goedkoop gemaakte films buitelden kitsch, camp en absurdisme over elkaar heen. Daarna maakte hij rijpere films, die een slimme mix waren van drama, melodrama en komedie.

Op het verkeerde been

De zes verhalen in De laatste droom schreef hij als twintiger en als jonge dertiger. Die teksten bleven tientallen jaren opgeborgen in mappen, maar zijn er onlangs uitgehaald en uitgegeven, samen met zes andere teksten, die recenter zijn geschreven en meer autobiografisch zijn: dagboekachtig, columnachtig, essayachtig.

Vooral zijn vroege absurdistische verhalen overtuigen. Ze zijn kleurrijk en bevatten al de bekende Almodóvar-thema’s: mannelijke homoseksualiteit, travestie, en het spelen met taboes. De verhalen moeten het, net als de films, erg hebben van verrassende plotwendingen. Almodóvar houdt ervan de kijker (en hier dus de lezer) op het verkeerde been te zetten, te verrassen.

Jezus moet zondigen

De openingsscène van het eerste verhaal (later verfilmd als Bad Education) is al meteen heel herkenbaar een Almodovar-scène. Een beeldschone, uitdagend geklede jonge vrouw brengt een bezoek aan de directeur van een katholiek jongensinternaat, waar haar jongere broer ooit misbruikt is. Ze komt verhaal halen. De vertelling krijgt vervolgens een paar abrupte wendingen, die zowel grappig als tragisch zijn.

In deze vroege verhalen speelt het katholicisme een veel grotere rol dan later in zijn films het geval zou zijn. Misschien logisch: zijn jeugd op een katholiek jongensinternaat werkte nog door. En wat natuurlijk ook meespeelde: het katholicisme is een wereld van sterke beelden en symbolen, waar je als kunstenaar op een absurdistisch-surrealistische manier mee kunt spelen.

Pedro Almodovar tijdens het BFI London Film Festival half oktober.Beeld ANP / EPA

Dat doet hij ook in een ander kort verhaal, over Jezus, waarin de zoon van God er pas in slaagt ‘mens te worden’ als hij voor het eerst in zijn leven een zonde begaat. Je kunt alleen mens zijn als je zondigt, zo lijkt de moraal van dit verhaal. En dat past dan ook weer heel mooi bij de films van Almodóvar, waarin niet moeilijk wordt gedaan over drugs, prostitutie en kleine criminaliteit. Voor het normaliseren van homoseksualiteit en drugs betekende Almodóvar voor Spanje ongeveer wat bekende Nederlanders als Gerard Reve (homoseksualiteit) en Herman Brood (drugs) hier op dit gebied betekend hebben.

Terug in de moederschoot

Opmerkelijk is ook een verhaal waarin de hoofdpersoon geboren wordt als hij 25 jaar oud is en daarna langzaam jonger wordt, totdat hij als nuljarige zijn moeder in kruipt. Dat gekke gegeven is knap uitgewerkt, knap geconstrueerd.

Elders in deze bundel geeft Almodóvar toe dat hij in dat construeren van verhalen ook wel eens te ver is gegaan, dat er plotwendingen zijn geweest in zijn films waarvan hij achteraf vindt dat ze niet goed werken. Maar in deze verhalen werken de grillige wendingen uitstekend.

bron: www.trouw.nl