Gay Vrienden Club

George Groot was lid van de succesvolle cabaretgroep Don Quishocking, maakte toneel met Adelheid Roosen en schreef honderden liedteksten. Maar een roman was er nog niet. Aan die klus begon hij in 2020, aanvankelijk met het doel een fictieverhaal te schrijven. Startpunt is de jonge Thomas, die begin jaren zestig bij toeval op een boerderij belandt - en verliefd wordt op de boer.

Een bekende setting voor Groot, die opgroeide in Edam. Zijn vader was boerenzoon, maar nam het bedrijf niet over. "Onze buren hadden twaalf koeien, er werd gehooid, af en toe kwam de stier langs." Maar ondanks dat vertrouwde decor liep zijn verhaal vast. "Ik had die boer, zijn vrouw en die jongen in een situatie gebracht waarvan ik zelf dacht: hoe kun je dát nou doen? Toen stokte ik."

Maar de werkelijkheid biedt uitkomst. Zijn schrijfboeken, waarvan het 48ste tijdens ons gesprek in zijn bescheiden flat in Amsterdam-Zuidoost op de salontafel ligt. "Daarin krijgt de taal zijn vorm - soms als dagboekfragment, soms als lied. Het is mijn manier om de chaos aan te kunnen, een reddingsboei voor het gevoel: wat zit ik hier eigenlijk te doen?"

Ook de avonturen die Groot sinds de dood van zijn vrouw Anke beleeft met mannelijke dates en escorts beschrijf hij daarin. Zoals de afspraken met een achttienjarige, die duidelijk een loopje met hem neemt. Doorlopend stuurt hij Tikkies - voor boodschappen, treinkaartjes, een feestje - die Groot maar moet zien als voorschotten.

Het bedrag loopt op en de jongen komt vaker niet dan wel. Maar loslaten blijkt moeilijk. "Dat getob vond ik interessant. Hoe hij me bedroog en er dan weer was. Ineens dacht ik: als ik dat nou eens combineer, die onomwonden seksverhalen en de verzonnen belevenissen van Thomas op de boerderij."

Fascinerend

Er is nog iets wat Groot een plaats wil geven in het boek: zijn kennismaking met Anke, begin jaren zestig, als hij Nederlands studeert aan de Universiteit van Amsterdam. "Ik zag haar in de koffiekamer van de Oudemanhuispoort en vond haar meteen fascinerend. Heel wonderlijk, want ik had alle reden om te denken: die vrouw is té raar. Ze had onhandig getoupeerd haar, een kapotte bril en liep vanwege haar lengte op balletschoentjes. Ze leek helemaal niet op de meisjes waar ik eerder verliefd op was. En toch dacht ik: ja, jij! En zij had hetzelfde. Ze koos zó zonder meer voor mij, dat was natuurlijk ook heel lekker om te voelen."

Groot heeft dan nog maar net ontdekt dat hij ook op mannen valt. "Heel verwarrend, want ik was nog nooit zó verliefd geweest als op Ank. Kennelijk voert die homoseksuele kant niet de boventoon, dacht ik toen. Ank wist dat trouwens hoor, mensen waarschuwden haar: 'Die man is homo hè.' Maar dat schoof ze terzijde."

Tijdens zijn jeugd in Edam was er weinig ruimte geweest om zijn geaardheid te onderzoeken. Sowieso was hij een beetje anders dan de anderen. "Ik naaide zelf een broek, omdat de mode me niet aanstond, en kreeg te horen dat ik in 'een flikkerbroek' liep. En op de hbs in Purmerend werd ik Georgientje of Georgetje genoemd, uitermate pijnlijk. Ik vond mezelf mannelijk genoeg."

Groot trouwt in 1968 met Anke, ze voegen zich beiden bij Don Quishocking en een lang, gelukkig huwelijk volgt. "Soms kocht ze sigaretten en wachtte ik op haar in de auto. Als ze dan de winkel uitliep, dacht ik: zij is de hoofdrol in deze film. Ik was vrij traditioneel, Ank totaal niet: alles wat voor de hand lag, daar begon ze niet aan. Dat hielp mij vooruit."

Toch steken gevoelens voor mannen al snel weer de kop op. Zoals voor die leuke jongen in de Gelaghkamer, het café in de Vijzelstraat waar ze vaak komen. "Thuis bekende ik Ank: 'Die Wim vind ik wel erg leuk.' Waarop zij zei: 'Het hele café heeft het al gezien hoor, dat je verliefd op hem bent.' Haha!"

Tegelijkertijd bagatelliseert hij zijn gevoel, om Anke en zijn ouders te sparen. "Uit liefde? Nou, misschien ook uit zelfbescherming. Ik vond het onverdraaglijk als ze verdrietig of teleurgesteld zouden zijn. Ik was een beetje een schijterd."

Uit homoseksuele kringen komt dan weer kritiek dat Groot zijn geaardheid niet openlijker uitdraagt. Zoals die keer dat hij op een première het lied Jongen op de brug zingt, over een broeierige ontmoeting met een jongeman. "Na afloop riep een nuffige man: 'Nou, George Groot eindelijk uit de kast.' Maar voor mijn gevoel heb ik nooit in de kast gezeten: ik ben altijd zo open mogelijk geweest over mijn verliefdheden op mannen."

Maar benadrukt Groot: hij deed er destijds weinig mee. "Het bleef bij wat geflirt, een dronken avond met een zwakke omhelzing of wat gezoen. Met Ank had ik een rijke, volle relatie, waaraan ik meer dan genoeg had. Ik had met niemand anders mijn leven willen delen. Zo'n passerende jongeman waarop ik verliefd werd, knabbelde helemaal niet aan mijn zekerheid daarover."

Erotische overval

Groot had niet gedacht dat het nog eens van méér zou komen. Ook niet als Anke in 2010 na een ziekbed overlijdt. "Drie maanden heb ik elke avond op de bank zitten huilen. En toch ging ik ook meteen door: ik bleef toneelspelen en lesgeven. Op een avond was ik op stap met cabaretstudenten aan wie ik lesgaf en begon een van die jongens me te zoenen. Een soort erotische overval was het. Heerlijk, dacht ik meteen. Vooral omdat ik zijn billen had gevoeld."

Het maakt een verlangen in hem los, maar de jongen in kwestie kan hij niet meer bereiken. "Achteraf bleek zijn telefoon kwijt. Maar ondertussen had ik al een escortbureau gebeld. Er zijn meer mooie billen in de wereld, dacht ik. Dat was spannend, maar werkte goed: ik kon uitleggen dat ik geen idéé had."

Gaandeweg komen er meer mannen in zijn leven, betaald en onbetaald. Ook de student keert terug. Tien jaar lang hebben ze een vrijblijvende relatie - meer hoeft niet voor Groot. "Ik heb een heel raar beeld van truttigheid van twee mannen samen. Samen televisie kijken, vragen: wil je nog koffie? Hij kwam twee dagen in de week, dat was prima. Recentelijk is het uitgeraakt, omdat we vaak ruzie hadden. Maar hij komt nog regelmatig langs voor koffie of een borrel."

Dan verschijnt de jonge escort, die Groot aardig bezighoudt. "Een wonderlijke jongen. Hij nam me zo lief in zijn armen en zoende alsof we geliefden waren. Ik dacht dan: je hoeft als escort toch niet zó je best te doen? Maar hij kon het gewoon niet laten, dat lieve. Dat wilde ik steeds ervaren, zoals je langs de bakker fietst voor je lievelingstaart. Maar tot echte gehechtheid is het nooit gekomen, dat ken ik alleen met Ank."

Leeftijdsverschil vormt geen barrière, ontdekt hij. "Als ik zelf achttien was, zou ik denken: wat moet ik met zo'n oude man? Maar sommige jongens maakt dat niets uit. En zelf had ik er ook geen moeite mee: die jongen redt zich prima in het leven, hij staat heel stevig."

Groot bracht Voor herhaling vatbaar uit in eigen beheer, in een kleine druk. Hij zoekt niet naar een groot publiek - al deelt hij openhartig zijn ervaringen, net zoals eerder op toneel met Adelheid Roosen. "Misschien is het een soort exhibitionisme," peinst hij. "Ook vrienden vonden dat ik er iets mee moest, omdat veel mensen deze wereld niet kennen. Mijn homoseksualiteit hoeft niet geaccepteerd te worden, daar gaat het niet om. Ik heb een dak boven mijn hoofd, een inkomen, een vriendenkring. De rest mag me veroordelen. Nou en?"

bron: www.nu.nl

Dit artikel is afkomstig uit het Het Parool. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de kranten en tijdschriften op NU.nl. Daar lees je hier meer over.