Gay Vrienden Club

Bart Rondas is als schrijver niet aan zijn proefstuk toe.  Zijn laatste roman 'Als materie verdwijnt' is een boeiend verhaal in de LGBTI+ sfeer en deels autobiografisch. Redenen genoeg om bij de auteur op de koffie te gaan.

Waarop baseerde je je boek?

'De roman is gebaseerd op de holy grail van gay fiction: het spanningsveld tussen verlangen en schaamte. Het is bewust niet seksueel getint. Het gaat over universele vragen uit elk mensenleven, zoals over je vergankelijkheid of je wens om iets na te laten. Hoe oude verhoudingen tussen mensen doorwerken in het nu. Hoeveel moeite het kost om je daarvan te bevrijden, maar hoe louterend het proces is. Dus geen homoboek, wel met een dimensie.'

Veel van je zinnen doorspek je met bijvoeglijke naamwoorden. Waarom?

'Juist, omdat ik zo een eigenschap van iets of iemand in de verf kan zetten. En ik beschrijf graag alles zo precies mogelijk. Want als ik schrijf, komen mijn karakters tot leven en zie ik veel details. En het is inderdaad opletten om de zinnen hierdoor niet te verzwaren.

Verwijst de titel 'Als materie verdwijnt' naar sterfelijkheid?

Eén van de hoofdpersonages wordt inderdaad met haar sterfelijkheid geconfronteerd en wil dat plaatsen. Ze worstelt met de levensvraag: "Wat gebeurt er met mij eens ik weg ben?". Ze vindt als antwoord dat haar liefde haar nabestaanden ook na haar dood zal blijven inspireren. De zekerheid die dat geeft is voor haar geruststellend genoeg om te kunnen sterven. Het gaat dus ook over verder leven in een ander.

De rode draad is rouw, niet?

'Het hoofdpersonage gaat door een rouwproces omdat hij zijn man verliest. De verschillende hoofdstukken zijn geschreven volgens de cyclus van Kübler-Ross: ontkenning, boosheid, zelf dingen ondernemen, verdriet, aanvaarden. Tijdens zijn rouw gaat hij graven in het verleden. Dat is confronterend omdat hij zichzelf tegenkomt: ooit was hij de onzekere tiener die in de kast zat, nooit zijn tieneridool durfde te benaderen en zich zelfcensuur oplegde. Maar kijk, hierdoor groeit hij als persoon en maakt hij komaf met die schuchtere aard.'

Het verhaal is geen pure fictie?

'Het karakter Hildegard beleeft zaken die mijn hartsvriendin en soulmate Johanna enkele jaren geleden meemaakte. Het antwoord op de vraag “wat als materie verdwijnt” is het hare, zij was zo zorgzaam voor mij dat ik haar liefde ook nu, na haar dood, kan blijven voelen. Het was zo waardevol, ontwapenend en krachtig dat ik vond dat ik het moest delen met andere mensen. Veel mensen, mezelf incluis, hebben een moeilijke relatie met hun sterfelijkheid. Ik wou iets van de energie en de vrijheid die er tussen Johanna en mij nog is overbrengen via mijn boek. Daarom droeg ik het boek aan haar op.'

En aan twee jongens: Arvid en Hans.  Net als het hoofdpersonage, Jan, was ik een tiener die in de kast zat begin de jaren ’80. Veel van hoe ik me toen voelde plantte ik over in het karakter van Jan. Ik was toen op die twee jongens verliefd en op een meisje. Zij wou me niet, zij waren onbereikbaar. Ik droomde erop los. Eén van de jongens verongelukte.  Ik kon zijn broer, die in mijn jaar zat, niet condoleren uit vrees om ontmaskerd te worden. Dus sloot ik me op en fantaseerde me een verklaring voor zijn dood. Intriges, driehoeksverhoudingen, nijd en afgunst. En net wat meer tienerleed dan -lust.'

Heeft het boek ook een impact op je eigen leven?

'Vooraleer ik het verhaal schreef nam ik contact met de familie van de jongen die toen verongelukte, met de school, met zijn vriendin van toen.  Het contact verliep heel uiteenlopend. De andere persoon op wie ik toen verliefd was contacteerde me na het lezen van mijn boek.  Hij kwam tot mij, ondanks dat ik het als vijftiger nog niet zelf durfde om tot hem te komen. Tijdens het schrijfproces ging onverwacht een oude wonde terug open. Maar nadien is ze beter dan ooit geheeld. Zo sluit ik een kleine cirkel uit mijn leven. Als een opstap naar die laatste cirkel, die Johanna zo groothartig en onbevangen sloot.  Je ziet dan ook een blije man voor je zitten, Eddy.'